 |
 |
Muaviye, cahiliyet döneminde babası Ebu Süfyan’ın, Ziyad’ın annesi ve Übeyd’in de karısı olan Sümeyye ile cinsel ilişkiye girdiğini ve Sümeyye’nin de Ziyad’a hamile kaldığını iddia etti! Muaviye, iddiasına cahiliyet döneminde şarap satıcısı ve kadın pazarlamacılığı yapan pezevenk Ebu Meryem’i şahit olarak getiriyordu. Bu olay İbn-i Şahne’nin “Muhtasar” kitabında mevcuttur. Halbuki Peygamber (s.a.a) şöyle buyurmuştu: “Çocuk yatak sahibi kocaya aittir; zina edene ise taş düşer.”
Buhari, Hz. Resul-i Ekrem (s.a.a)’in şöyle buyurduğunu rivayet eder:
“Kim bir iş yapar da ona karşı bir delilimiz olmazsa, o iş reddedilir.” [1]
Allah (c.c) da şöyle buyuruyor:
“Onları (evlat edindiklerinizi) babalarına nispet ederek çağırın. Allah, yanında en doğrusu budur.”[2]
Muaviye’nin, Ziyad’ı kendi babası Ebu Süfyan’a ilhak etmesi, cahiliyet dönemi adet ve işlerinden biridir ve İslam’da açıkça men edilen ilk işti! Huzurda bulunanların hepsi de itiraz etti. Ama Muaviye önemsemeyerek onların itirazına hiçbir itina göstermedi. O, Ziyad’ı, Ebu Süfyan’a nispet ederek çağırmayan birisini gördüğünde sinirlenirdi. Bu yüzden zevcelerinden birisi şöyle dedi:
“Babana namuslu ve temiz birisi dediklerinde sinirleniyor ve zinakar dediklerinde seviniyor musun?!”
Muaviye, Yezidi genç ve cahilken kendisine veliaht yaptı. Yezid, şarap içer, köpek ve maymunlarla oynardı. Ayağının izi kadar İslam’dan haberi yoktu. Tüm zamanını eğlence ile geçirirdi. Babası da onun gece gündüz neler yaptığından haberdardı. O, İmam Hüseyin (a.s)’ın, Hz. Peygamber (s.a.a) ve müminlerin arasında nasıl bir makama sahip olduğunu biliyordu.
Buna ilave olarak; o gün, Muhacir ve Ensar’ın arasında Bedir Savaşına katılmış ve Rıdvan biati vakıasında bulunmuş birçok insan vardı. Onların tümü Kur’ân hafızı ve ilahi hükümleri bilen şahsiyetlerdi. Gerekli siyasi güce ve Ehl-i Sünnet’in görüşüne göre de halife olmaya layık şahıslardı. Ama Muaviye onların İslam’daki sabıkasına ve İslam dinine yaptıkları yardımlara hiçbir itinada bulunmayarak kendi rezil, sarhoş ve haddini bilmez oğlunu onlara emir yaptı.
Bu, Kerbela’da yaşanan facia ve İmam Hüseyin yani cennet gençlerinin efendisinin vahşice şehit edilmesine yol açtı. Bu olay Peygamber (s.a.a)’in hüzün ve üzüntüsüne ve taşlardan kan akmasına sebep oldu.
Daha sonra Yezid Mucrim b. Ukbayı (Müslim b. Ukba) babasının emri ile Medine’ye gönderdi.[3] O da Medine’de öylesine işler yaptı ki, kalemler yazmaya utanır. Şöyle söylememiz yeterlidir: “Üç gün boyunca Medine’yi kendi askerlerine câiz kıldı. Bu müddet içerisinde bin kıza tecavüz edildi!!”[4]
Şebravi şöyle yazıyor: “Medine’de yaklaşık olarak bin tane kıza tecavüz edildi ve yaklaşık olarak bin tane dul kadın hamile kaldı.” [5]
İbn-i Hallakan Vefeyat’ul-A’yan adlı kitabında “Harre” vakıasının şerhinde, (Yezid b. Ka’ka’nın biyografisinde) şöyle yazıyor: Yezid b. Muaviye, hükümeti döneminde, Medine’ye Müslim, b. Ukbe komutası altında bir ordu gönderdi. Müslim, Medine’yi yağmalayarak Medine halkını, şehrin dışında taşlık bir bölge olan Harre’ye topladı. Orada anlattığımız takdirde çok uzayacak bir takım olaylar oldu. Bu olaylar tarih kitaplarında üstü örtülü kalmıştır. Öyle ki, bazıları şöyle demişlerdir: “Harre vakıasından sonra Ensar ve Muhacirlerin kız çocuklarından binlercesi Şam ordusunun tecavüzüne uğramalarından dolayı doğum yaptı.”
O gün Muhacir, Ensar, onların kadın ve çocuklarından ve diğer Müslümanlardan 10780 kişi katledildi. Bu olaylardan sonra onlar arasında Bedir savaşına katılmış bir tek şahıs bile kalmadı.[6] Bu olayda çok sayıda kadın ve çocuklar öldürüldü.
Yapılan cinayet o kadar dehşet vericiydi ki, Şamlı bir asker süt içmekte olan bir bebeğin ayağından tutup annesinden alarak onun gözleri önünde duvara öyle bir hızla vururdu ki, bebeğin beyni yere akar ve annesi de bu manzaraya şahit olurdu.[7]
Daha sonra Şam ordusu Medine halkından, Yezid’e köle olmaları için biat aldı. Yezid, onları köle olarak kullanacak, isterse de serbest bırakacaktı! Medine halkı da malları yağmalanmış, kanları dökülmüş ve kadınlara tecavüz edilmiş olduğu halde, o şartlarla Yezid adına Müslim b. Ukbe’ye biat etti!! Daha sonra cani Müslim b. Ukbe Medinelilerin kesik başlarını Yezid’e gitmesi için Şam’a gönderdi. Yezid kesilmiş başları görür görmez şöyle dedi: “Keşke Bedir’de öldürülen atalarım kalksalardı da intikamlarını nasıl aldığımı görselerdi.”
İşte bu şeklide müşrik atalarının intikamından bahsetti. Daha sonra sözü geçen cinayetkâr, o zamanlar Mekke’de olup Mekkelilerin de halife diye biat ettiği Abdullah b. Zübeyr ile savaşmak için yola koyuldu. Müslim b. Ukbe yolun yarısında öldü. Yezid’in emri uyarınca yerini Hasin b. Nümeyr aldı.
Hasin b. Nümeyr, askerleriyle beraber Mekke’ye geldi. Orada mancınıkları kurarak gece gündüz Mescid’ül-Haram’a sığınmış olan Abdullah b. Zübeyr’e on bin taş atılmasını emretti! Şam askerleri Mekke halkını Muharrem, Sefer, Rabi’ul-Evvel ve Rabi’us-Sani ayları boyunca ablukaya aldılar. Bu müddet içerisinde gündüzler savaşır, geceleri geri çekilirlerdi. Bu durum, azgın halifeleri Yezid’in cehennemi boyladığı haberi ulaşıncaya kadar devam etti. Abluka sırasında mancınıklarla atılan taşlar Kabe’ye isabet etmiş onu yerle bir etmişti.
Yezid’in kısa ömrü boyunca meydana getirdiği facialar, kitaplarda yazılmasından ve kalemlerin açıklama yapmasından daha fazladır. Yezid’in, yaptıkları tarihin yüzünü siyahlatmış, sire kitapları sayfalarını kirletmiştir.
Yezid’in babası Muaviye, onun köpek, maymun, şahin ve bazı av köpeklerini görüyordu. Onun şarap toplantıları ve zinalarından da haberdardı. Yezidin tüm feci işlerini gözüyle görüyordu. O, Yezid’in dansöz kadınlarla ne gibi işler çevirdiğini açıkça görüyordu. Muaviye, Yezid’in hiçbir şekilde hilafete layık olmadığını biliyordu.
Ama buna rağmen o, Yezid’i hilafet tahtına çıkarıp Müslümanların boynuna bindirdi. Halbuki -Sahih-i Buhari’nin[8] nakline göre- Peygamber (s.a.a) şöyle buyurmuştu: “Kim halka hükümet etmek için başa çıkar da onlara karşı hilekar olursa, bu dünyadan da bu şekilde giderse, Allah, ona cenneti haram kılar.” [9]
Yine Ahmed b. Hanbel,[10] Ebu Bekir’den şöyle nakleder: Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdu: “Kim Müslümanların yöneticiliğinden bir şey elde eder de, onlardan kötü yönde yararlanması için bir kimseyi onlara emir yaparsa, Allah ona lanet etsin. Kıyamet günü cehenneme girene kadar ondan hiçbir amel kabul edilmez.”
Buhari Peygamber (s.a.a)’den şöyle rivayet eder: Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdu: “Kim Müslümanların başına geçer de onlara karşı iyi niyetli olmazsa, cennetin kokusuna bile hasret kalır.” [11]
Muaviye, hicri 40 yılında Yemen’de zulüm ve fitne çıkarması için Busr b. Ertad’ı oraya gönderdi. Bu sırada Yemen’de Hz. Ali’nin amcası oğlu Übeydullah b. Abbas valilik yapmaktaydı. Yemen halkının tümü de İmam Ali (a.s)’ın ihlaslı Şialarındandı. Busr b. Ertad onlara karşı Firavun gibi davranıyor, çocukları öldürüp kadınları esir alıyordu. Bu, Muaviye’nin ona verdiği emirdi.
Eğer hicri 40. Yılın olaylarını yazan tarih kitaplarına müracaat ederseniz, Yemen’de yaşanan facianın boyutlarını öğrenebilirsiniz. Bu kitaplarda çocukların nasıl öldürüldüklerini, henüz süt içen bebekleri nasıl boğazladıklarını göreceksiniz. Onlar, Yemenlilerin mallarını yağmalayarak, kadınlarını esir aldılar!
Kim, Busr’un nübüvvet hanedanına olan muhabbetleri suçundan Hemdan kabilesi kadınlarına yaptığı cinayetleri unutabilir ki? Nitekim el-İstiab’da şöyle yazılıdır: Busr onları esir ederek zorla pazara satışa çıkardı! Onların elbiselerini yukarı kaldırır, kimin bacağı daha büyükse ona göre müşteri bulurdu!!!
İbn-i Abdülbirr şöyle yazıyor: “Bunlar İslam döneminde ilk esir edilen kadınlardı!”
Bu cinayetin mi yoksa Übeydullah’ın çocuklarına karşı yapılan cinayetin mi daha dehşetli olduğunu bilemiyorum. Dediğimiz gibi Übeydullah Yemen valisi idi. O, Busr’un yanından firar ederek çocuklarının ana tarafından dedeleri olan Übeydullah b. Abdulmedan Harisi’yi kendi yerine bıraktı. Busr, Übeydullah’ı, binlerce Müslüman’ın arasında öldürdü. Onun oğlunu da öldürdü. Daha sonra Übeydullah b. Abbas’ın henüz çok küçük olan iki çocuğunu istedi. Sonunda bu iki çocuğu çölde Kenane kabilesinden bir adamın yanında buldu.
İbn-i Esir şöyle yazıyor: Busr bu iki çocuğu öldürmek isteyince Kenaneli adam şöyle dedi: Onları öldürmek istiyorsan önce beni öldürmelisin. Bunlar suçsuz küçük çocuklardır.
Busr, önce Kenaneli adamı öldürdü, sonra da bu iki çocuğu annelerinin gözü önünde birer koyun gibi boğazladı.[12]
Çocukların annesi bu cinayet yüzünden delirdi. Hac mevsiminde Mekke’ye gelerek çocukların feci bir şekilde öldürülmesi ile ilgi şiirler okuyarak ağlardı.
İbn-i Esir’in dediğine göre, Busr çocukları katledince, Kenane kabilesinden bir kadın şöyle dedi: Ey Filani! Haydi erkekleri öldürdün, peki bu iki çocuğu neden öldürdün?! Allah’a yemin olsun ki bunları cahiliyet döneminde bile öldürmezlerdi. Ey Ertad’ın oğlu! Allah’a yemin olsun ki, kudreti ele geçiren birisi bebekleri ve yaşlı adamları öldürmez...
Biz bu olayın izahını Fusul’ul-Mühimme adlı kitapta nakletmişiz.
Muaviye’nin zulüm ve siteminin örneklerini öğrenmek için şunu bilmemiz yeterlidir: Muaviye kendi zamanında Nübüvvet hanedanının efendisi olan İmam Hasan (a.s)’ı, Eş’as b. Kays’ın kızı ve İmam Hasan (a.s)’ın karısı olan Ca’de’yi göndererek şehit ettirdi. Bunu bir grup Ehl-i Sünnet tarihçileri de itiraf etmişlerdir.
İbn-i Ebi’l-Hadid,[13] Ebu’l-Hasan Medaini’den şöyle rivayet eder: İmam Hasan-ı Mücteba, hicri 49. Yılda vefat etti. İmam Hasan (a.s), kırk gün boyunca hasta olarak yattı. Bu sırada yaşı 47 yaşındaydı. Muaviye Eş’as b. Kays’ın kızı Ca’de’ye biraz zehir göndererek şöyle dedi: “Eğer Hasan’ı öldürürsen, sana yüz bin dirhem verecek ve oğlum Yezid ile evlendireceğim.”
İmam Hasan (a.s) şehit edilince Muaviye sözü geçen bu parayı Ca’de’ye gönderdi ama onu Yezit’le evlendirmeyerek şöyle dedi: “Peygamber’in evladı Hasan’a yaptıklarının aynısını benim oğluma da yapmandan korkuyorum.”
Yine Medaini, Hasin b. Munzir-i Kaşi’den[14] şöyle dediğini nakleder: Allah’a yemin olsun ki, Muaviye, İmam Hasan’la yaptığı antlaşmanın hiçbir şartına uymadı. O, Hücr b. Adî’yi ve ashabını katletti. Oğlu, Yezid için biat aldı ve İmam Hasan’ı zehirletti!!
Ebu’l-Ferec İsfahani el-Mervani “Mekatil’ut-Talib’in” adlı kitabında şöyle yazar: Muaviye, oğlu Yezid için biat almak istedi. Muaviye için bu hususta, Hasan b. Ali ve Sa’d b. Ebu Vakkas’tan başka hiçbir engel yoktu. Bu nedenle her ikisini de zehirletti ve onlar bu zehirlenme sonucu vefat ettiler.
İbn-i Abdülbirr el-İstiab adlı kitabında İmam Hasan’ın şerhi halinde, Katade ve Ebu Bekir b. Hafs’tan şöyle rivayet eder: Eş’as-b. Kays’ın kızı, Hasan b. Ali’yi zehirledi. O, bu işi Muaviye’nin tahriki ile yaptı.
Herkes Muaviye’nin Şam’da, “Merec Azra” adlı yerde Hücr b. Adî ve ashabını, Hz. Ali’ye lanet okumadıkları için katlettirdiğini bilmektedir. Onların öldürülmesi hicri 51. Yılında vuku bulmuştur. O asırda bulunan sahabe, tabiin ve akıl sahibi tüm şahsiyetler, Muaviye’nin bu işine itiraz ederek onu eleştirmişlerdir. O yılın hadiselerini yazan tarihçilerin geneli, bu konuda genişçe açıklamalarda bulunmuşlardır.
Sayın okurların, çok meşhur abit ve zahit olan Amr b. Humk-i Huzai’nin, Muaviye b. Ebu Süfyan tarafından öldürüldüğünü unutacaklarını zannetmiyorum. Onun kesik başının taşınması, İslam’da ilk olarak kesilmiş bir başın taşınmasıydı.
Amr b. Humk-i Huzai, Peygamber (s.a.a)’in sahabesinin ileri gelenlerindendi. Hz. Ali b. Ebi Talib’i sevmiş olması, onun tek suçuydu. Zira Ali b. Ebi Talib, Allah ve Resulünü sever ve Allah ve Resulü de O’nu severlerdi.
Muaviye, sadece Allah’ın mümin kullarını öldürmekle yetinmedi. Aksine kendisine en yakın adamlarını bile öldürdü. O, Sıffin savaşında Muaviye’nin yanında savaşan ve Hz. Ali’nin düşmanlığı ile de meşhur olan Abdurrahman b. Halid b. Velid’i de öldürdü. Amacı ise, halkın Yezid’i bırakıp halife unvanında ona biat etmesini önlemekti. Bu olay tarihçiler ve sire yazarlar arasında oldukça meşhurdur.
Eğer onun yaptığı işleri, değiştirdiği ilahi hükümleri ve tatil ettiği ilahi yasaları açıklamaya kalkışırsak, bu kitabın hacmini aşar. Bu kitabın, Muaviye’nin meydana getirdiği faciaları ve işlediği suçları saymaya kapasitesi yoktur.
Yine bu kitabın, onun idarecilerinin (Muğayre b. Şube, Amr b. As, Amr b. Said, Ubeydullah b. Ziyad, Busr b. Ertad, Semere b. Cundep, Mervan b. Hakem, İbn-i Semt, Ziyad b. Ebiyh, Velid b. Ukbe ve...) işledikleri insanlık dışı cinayetleri, batıl delillerle İslam adına yaptıklarını, İslam ümmetine azap vermelerini, onların evlatlarını öldürmelerini ve kadınlarını esaret altına almalarını açıklayacak kapasitesi yoktur.
Bu faciaların şerhi için binlerce sayfa kitaplar yazılmalıdır. Belki de binlerce sayfası olan kitaplar bile Muaviye ve idarecilerinin işlediği cinayetlerin yazılmasına yetmez.
Allah’a, bizi Resulün Ehl-i Beytine sevgi ve saygı duyanlardan, düşmanlarına ise düşman olanlardan kıldığı için binlerce defa şükrediyoruz.
Muaviye’nin Hz. Ali (a.s)’a olan kin ve düşmanlığı herkesin dilinde dolaşacak kadar meşhur ve kesindir. Şimdi Ali’ye sevgi duyma ve buğzetmekle ilgili Peygamber (s.a.a)’den nakledilmiş hadis yığınından bir bölümünü naklediyoruz:
Salman-ı Farisi’ye şöyle sordular: “Hz. Ali’yi ne kadar seviyorsun?” Salman şöyle dedi: Peygamber (s.a.a)’in şöyle buyurduğunu duydum: “Kim Ali’yi severse, beni sevmiştir; kim de Ali’ye düşman olursa, bana düşman olmuştur.” [15]
Ammar b. Yasir’den şöyle dediği rivayet edilir: Peygamber (s.a.a)’in şöyle buyurduğunu duydum: “Ya Ali! Seni seven ve doğrulayanlara ne mutlu; seni düşman ve yalancı bilen kimselere de yazıklar olsun.”
Hakim Nişaburi de bu hadisi rivayet ederek şöyle demiştir: Bu hadis sahih senetlere sahiptir. Ama Buhari ve Müslim onu nakletmemişlerdir?![16]
Yine Hakim, Ebu Said b. Hudri’den Peygamber (s.a.a)’in şöyle buyurduğunu rivayet eder: “Canımın elinde olduğu Allah’a yemin olsun ki, Kim bize düşman olursa, Allah onu cehenneme atar.” [17]
Daha sonra Hakim Nişaburi şöyle söyler: Bu hadis sahihtir. Ama Buhari ve Müslim onu rivayet etmemişlerdir. Zehebi de bu hadisi naklederek sahih olduğuna hükmetmiştir.
Ebuzer-i Gifari şöyle diyor: “Biz, münafıkları, Peygamber (s.a.a)’i tekzip etmelerinden, cemaat namazlarına katılmamalarından ve Ali’ye karşı düşmanlık göstermelerinden tanıyorduk.”
Hakim, bu hadisi naklederek şöyle demiştir: Müslim’in şartıyla sahihtir. Ama Buhari ve Müslim onu nakletmemişlerdir.[18]
İbn-i Abbas şöyle diyor: Peygamber (s.a.a) Ali’ye bakarak şöyle buyurdu: “Ey Ali! Sen dünya ve ahirette efendi ve ağasın. Senin dostun, benim dostumdur. Benim dostum ise Allah’ın dostudur. Senin düşmanın benim düşmanımdır. Benim düşmanım ise Allah’ın düşmanıdır. Benden sonra sana düşmanlık edenin vay haline!”
Nişaburi bu hadisi naklederek şöyle demiştir: Bu hadis Buhari ve Müslim’in şartıyla sahihtir. Ama onlar bunu nakletmemişlerdir.[19] Hadislere ve onların senedine karşı oldukça dikkatli ve hassas olan Zehebi de bu hadisi Telhis’te nakletmiştir.
Amr b. Şas Eslemi -ki Hudeybiye’de Peygamber (s.a.a)’le beraberdi- şöyle diyor: Ali’yle beraber Yemen’e gittim. Ali orada beni biraz sıktı, ben de rahatsız oldum. Medine’ye dönünce mescitte herkesin yanında ondan yakındım. Bu haber Peygamber (s.a.a)’e kadar ulaştı. Peygamber (s.a.a) beni görür görmez, bakışlarını ben oturuncaya kadar üzerime dikti. Ben oturunca Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdu: “Ey Amr! Allah’a yemin olsun ki beni incittin.”
Ben: “Sizi incitmekten ve rahatsız etmekten Allah’a sığınırım ya Resulellah!” dedim.
Peygamber (s.a.a): “Evet, Ali’yi inciten, beni incitmiştir” buyurdu.
Bu hadisi nakleden Hakim Nişaburi şöyle demiştir: Bu hadisin senetleri sahihtir. Ama Buhari ve Müslim rivayet etmemişlerdir.[20] Zehebi de onun sahih olduğunu itiraf etmiştir. Zira o, bu hadisi rivayet etmiştir.
Yine Ebuzer, Peygamber (s.a.a)’in şöyle buyurduğunu rivayet eder: “Ya Ali! Kim benden ayrılırsa, Allah’tan ayrılmış demektir. Kim de senden ayrılırsa, benden ayrılmış demektir.”
Hadisi rivayet eden Hakim şöyle der: Hadisin senetleri sahihtir. Ama Buhari ve Müslim rivayet etmemişlerdir.[21]
Hafız b. Abdülbirr “el-İstiab” adlı kitabında Hz. Ali’nin biyografisinde Peygamber (s.a.a)’in şöyle buyurduğunu rivayet eder: “Kim Ali’yi severse, beni sevmiştir; kim Ali’ye düşman olursa, bana düşman olmuştur; Ali’yi inciten beni incitmiştir; beni inciten ise Allah’ı incitmiştir.”
Taberani ve diğerlerinin nakline göre, Peygamber (s.a.a) şöyle buyurmuşlardır:
“Neden bazıları Ali’ye buğz ediyorlar? Kim Ali’ye buğz ederse bana buğz etmiştir; kim Ali’den ayrılsa benden ayrılmıştır. Ali bendendir, ben de Ali’denim. Ali benim tabiatımdan yaratıldı, ben de İbrahim’in tabiatından yaratıldım. Biz birbirinden türeyen İbrahim’in soyundanız. Allah duyan ve bilendir. Ey Bureyde! Ali’nin, aldığı cariyeden daha üstün faziletlere sahip olduğunu bilmiyor musun? Onun, benden sonra sizin rehber ve önderiniz olduğunu bilmiyor musun?”
Ashaptan bazıları Hz. Ali’yi dini konularda çok sıkı tutmasından ötürü Peygamber (s.a.a)’e şikayet etmeyi kararlaştırdılar. Peygamber (s.a.a)’e şikayetlerini iletince, O Hazret şöyle buyurdu: “Ali’den ne istiyorsunuz?! Ali’den ne istiyorsunuz?! Ali’den ne istiyorsunuz?! Ali bendendir; ben de Ali’denim. O, benden sonra sizin önderinizdir.”
El-İstiab adlı kitapta Hz. Ali’nin biyografisinde şöyle yazılıdır: Bir grup sahabe Peygamber (s.a.a)’in Hz. Ali’ye şöyle buyurduğunu rivayet eder: “Ey Ali! Seni müminden başkası sevmez; sana münafıktan başkası buğzetmez.”
Hz. Ali’nin kendisi de şöyle buyuruyordu: “Allah’a yemin olsun ki, “Beni müminden başkası sevmez; bana müminden başkası buğzetmez. İşte bu söz, Ümmi olan Peygamber (s.a.a)’in sözüdür.”
Yazar: Bu hadisi Müslim Sahih-i Müslim adlı kitabının “İman” bölümünde nakletmiştir. Peygamber (s.a.a)’in buyurduğu şu hadis de tevatür haddine ulaşmıştır: “Ben kimin mevlası isem, Ali de onun mevlasıdır. Allah’ım! Ali’yi seveni sev; ona düşman olana düşman ol.”
Hz. Ali’nin düşmanlarının nifakları konusunda daha ayrıntılı bilgi edinmek isteyenler “Sebil’ul-Müminin” adlı kitaba başvursunlar.
Ehl-i Beyt, Allah’ın her türlü kötülük ve günahı giderdiği, temizliklerini Cebrail’in gökyüzünden getirdiği, Peygamber (s.a.a)’in Allah’ın emri ile kendi düşmanlarına karşı “mübahale” ettiği, Allah’ın sevgilerini herkese farz kıldığı, Peygamber (s.a.a)’in Allah emri ile velayetlerini farz kıldığı kimselerdir. Ehl-i Beyt; kim kendilerine sarıldığı müddetçe sapmayacağı ve kim de kendilerinden ayrılırsa hak ve hakikate ulaşamayacağı o iki emanetten birisidir.
Onlar, vasilerin efendisi, Peygamber (s.a.a)’in kardeşi ve dostu, Peygamber (s.a.a)’in kendi dininin tesisinde kendisini birçok tehlikeye atan Ali b. Ebu Talip’tir. Peygamber (s.a.a), O’nun, Allah ve Resulünü sevdiğine, Allah ve Resulünün de O’nu sevdiğine şahitlik yapmıştık. Peygamber (s.a.a) O’nun hakkında şöyle buyurmuştur: “Senin bana olan konumun, Harun’un Musa’ya olan konumu gibidir. Şu farkla ki o peygamberdi sen peygamber değilsin.”
Ali b. Ebi Talib; Peygamber (s.a.a)’in velisi, veziri, ümmetin İmamı ve Peygamber (s.a.a)’in iki torununun babasıdır. Peygamber (s.a.a)’in iki gülü olan Hasan ve Hüseyin, cennet gençlerinin efendileridirler.
Muaviye onlara (Ehl-i Beyte) lanet okumada, ümmetin büyük alimi ve Peygamber (s.a.a)’in amcası oğlu Abdullah b. Abbas’ı da onlarla ortak kıldı. Muaviye, onlara saygı göstermenin, değer vermenin İslam’ın ana temel esaslarından olduğunu bile bile onlara lanet okudu.
Muaviye onların, tüm insanların efendisi olan Hz. Peygamber (s.a.a)’in yanında, ne kadar yüce ve şerefli bir makama sahip olduklarını biliyordu. Onların makamı neden bu kadar yüce olmasın ki?! Onlar nübüvvet Ehl-i Beyti, risalet odağı ve meleklerin gelip gittikleri yer ve vahyin nazil olduğu merkez ve ilim madenleridirler.
Muaviye bununla da yani sadece kendisinin lanet okumasıyla da yetinmedi. Hatta halkın bile, Peygamber (s.a.a)’in kardeşi, kızının kocası, ümmet imamlarının babası ve İslam ümmetinin en faziletlisi Ali b. Ebi Talib’e lanet okumasını emretti! Her bayram ve Cuma namazında minberin üzerinde bu lanetin tekrarlanmasını da emretti!!!
İşte bu şekilde İslam yurdunun dört bir köşesinde hatipler, hicri 99 yılına kadar bu kötü ameli tekrarlayıp durdular. Bu lanet okuma işini Ömer b. Abdülaziz kaldırdı. Bütün bunlar tevatür haddine ulaşmıştır. Tarih kitaplarına müracaat ederek söylediklerimizin birer gerçek olduğunu görebilirsiniz.
Örneğin: İbn-i Ebi’l-Hadid’in[22] Nehc’ül-Belağa’ya yazdığı şerhi okuyun. Orada Ehl-i Beyt’e karşı yöneltilen en incitici ve kötü kelime ve cümleleri bulacaksınız.
İmam Hasan (a.s) Muaviye ile barış imzalarken bundan sonra babasına kötü bir şekilde küfretmemesini şart koştu. Ama Muaviye bu şartı kabul etmeyerek sadece diğer şartları kabullendi. Bu sırada İmam Hasan (a.s) Muaviye’den kendisinin önünde babasına küfretmemesini istedi!!
İbn-i Esir el-Kamil’de, Taberi Tarih’ul-Umem ve’l- Müluk’ta, Ebu’l-Fida, İbn-i Şahne ve İmam Hasan’ın barış antlaşmasını nakleden tüm tarihçiler bu konuya değinmişlerdir. Muaviye İmam Hasan’ın bu isteğini kabul etti. Ama buna bile vefa etmedi. Tam aksine Kufe camisi minberinde Hz. Ali ve İmam Hasan’a lanet okudu.
İmam Hüseyin (a.s) yerinden kalkarak cevap vermek istedi. Ama İmam Hasan (a.s) onu oturtarak kendisi yerinden kalkıp onu rezil etti ve susturdu. Ebu’l-Ferec İsfahani el-Mervani, bu mevzuu “Makatil’ut-Talib’in” adlı kitabında diğer tarihçiler de kendi kitaplarında nakletmişlerdir.
Muaviye hatta bu yolda öylesine arsızlık ve utanmazlıkla hareket etti ki şaşırılır doğrusu. Muaviye, Ahnef b. Kays ve Hz. Ali’nin kardeşi Akil’den bile İmam Ali’ye lanet okumalarını istedi. Ama onlar hiçbir itina göstermediler.
Sahih-i Müslim’in nakline göre, Amir b. Sa’d b. Ebu Vakkas şöyle rivayet eder: Muaviye, Sa’d b. Ebu Vakkas’a şöyle dedi: Neden Ebu Turab’a (Hz. Ali’nin lakabı) lanet okumuyorsun?
Sa’d şöyle dedi: Ben Peygamber (s.a.a)’in Hz. Ali hakkında söylediği üç şeyi hatırladım. Onlardan sadece birine sahip olmayı kızıl tüylü develere tercih ederdim:
a) Bir savaşta Peygamber (s.a.a)’in Hz. Ali’yi Medine’de kendi yerine bıraktığında onun: “Ya Resulellah! Beni kadınlar ve çocuklarla mı bıraktın?” diye dediğini ve Resulullah’ın ise ona cevaben şöyle buyurduğunu duydum: “Sen bana nispet Harun’un Musa’ya olan nispeti gibi olmak istemiyor musun; şu farkla ki benden sonra peygamber yoktur?!”
b) Peygamber (s.a.a)’in Hayber Savaşında şöyle buyurduğunu duydum: “Sancağı öyle birisine vereceğim ki, O Allah ve Resulünü sevir; Allah ve Resulü de O’nu sevir.” Hepimiz o adamın kendimiz olmasını arzuluyorduk. Ama Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdu: “Bana Ali’yi çağırın.” Ali’yi getirdiklerinde gözleri müthiş bir şekilde ağrıyordu. Peygamber (s.a.a) ağız suyundan onun gözlerine sürerek sancağı ona verdi. Hayber’in fethi onun eliyle gerçekleşti.
c) “Geliniz, sizler ve bizler de dahil olmak üzere, siz kendi çocuklarınızı biz de kendi çocuklarımızı, siz kendi kadınlarınızı biz de kendi kadınlarımızı çağıralım, sonra da dua edelim de Allah’tan yalancılar üzerine lanet dileyelim.”[23] ayeti nazil olunca Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin’i çağırarak şöyle buyurdu: “Allah’ım! Bunlar benim Ehl-i Beytimdir.”
Bu hadisi Nesai Hasais’ul-Aleviyye’de, Tirmizi, Sahih-i Tirmizi’de nakletmişlerdir. Aynı zamanda şu kitaplarda da mevcuttur: El-Cem’u Beyn’es-Sahihayn ve el-Cem’u Beyn’es-Sihah’is-Sitte.
Tarihçilerin geneli, Muaviye’nin Hücr b. Adî ve takvalı yaranlarını, sırf Hz. Ali’ye lanet okumadıkları için öldürdüğünü bilmektedirler. Eğer onlar Muaviye’nin isteğini kabul etselerdi, kanları dökülmeyecekti. Bkz. Eğani-yi Ebu’l-Ferec İsfahani, c. 16, bab: “Hücr b. Adi’nin Öldürülüş Niteliği.” Hakikate varmanız için Taberi, İbn-i Esir ve diğerlerinin hicri 51. Yıl olayları hakkındaki kitaplarına müracaat ediniz.
Abdurrahman b. Hisan-i İnzi, Muaviye’nin toplantısında Hz. Ali’ye lanet okumayınca, onu Ziyad’ın yanına göndererek, İslam tarihinde eşine rastlanmamış bir tarzda öldürmesini emretti. Ziyad da onu canlı canlı toprağa gömdü!!
Muaviye sürekli halkı Hz. Ali’ye lanet okumaya zorluyordu. Hatta işi öyle bir hadde ulaştırdı ki, İbn-i Ebi’l-Hadid’in nakline göre, Beni Ümeyye ona şöyle dedi: “Sen, bu adamı lanetlemekteki hedefine ulaştın. Artık emret de kimse ona lanet okumasın.”
Muaviye şöyle dedi: Hayır, Allah’a yemin olsun ki, bu iş, çocuklar büyüyüp ve büyükler de yaşlanıncaya ve onun hakkında bir tek fazilet bile nakledilmeyinceye kadar devam edecektir!!
Halbuki -Hakim Nişaburi’nin nakline göre- Peygamber (s.a.a) şu sahih hadiste şöyle buyurmuştur: “Ali’ye küfreden bana küfretmiştir.”
Ahmed b. Hanbel, Ümmü Seleme’den Abdullah veya Ebu Abdullah’tan şöyle nakleder: Ümmü Seleme’nin yanına gittim. Bana şöyle dedi: “Acaba sizin aranızda Peygamber (s.a.a)’e küfreden var mı?!”
Ben: “Allah göstermesin, Allah’a sığınırız” dedim.
Ümmü Seleme, Peygamber (s.a.a)’in şöyle buyurduğunu duydum dedi: “Ali’ye küfreden, bana küfretmiştir.” [24]
İbn-i Abdülbirr “el-İstiab” adlı kitabında, Hz. Ali’nin şerhi halinde Peygamber (s.a.a)’in şöyle buyurduğunu rivayet eder: “Ali’yi seven, beni sevmiştir; Ali’ye düşman olan, bana düşman olmuştur” Ve “Kim Ali’yi incitirse, beni incitmiştir; kim de beni incitirse, Allah’ı incitmiştir.”
Bu konudaki sahih hadisler oldukça fazladır. Özellikle biz Ehl-i Beyt (a.s) Şiaları yoluyla.
Üstelik; açıktır ki, Kabe’yi kıble bilip oraya doğru namaz kılan Müslümanların icmasıyla Müslüman birisine küfretmek, fısktır. Sahih-i Müslim’de ise şöyle yazılıdır: “Müslüman’a küfretmek fısk, onunla savaşmak ise küfürdür.”
“Allah’ın laneti kafirlerin üzerine olsun.”
Muaviye, Müslümanların Hz. Ali’ye biat etmesinden sonra, Şam’ın aşağılık insanlarıyla Hz. Ali’ye karşı savaşmaya gitti. Hz. Ali de Bedir, Uhud, Hayber, Rıdvan biatine katılanların da içinde bulunduğu kalabalık bir mümin topluluğuyla Muaviye ile savaşmak için yola çıktı. Bu mümin şahıslar halkı, hakka ve Hz. Ali’ye biat etmeye davet ediyorlardı. Ama Muaviye’nin kulakları bu daveti duymayacak kadar sağırdı. O, savaştan başka bir şey istemiyordu. Onun meydana getirdiği bu savaşta, eşine rastlanmamış bir şekilde Müslümanlar öldürüldü. Halbuki Buhari ve Müslim’in de naklettiği gibi Peygamber (s.a.a) şöyle buyurmuştu:
“Müslüman’a sebbetmek (lanet okumak) fısk, onunla savaşmak ise küfürdür.” [25]
Sahih-i Müslim’in, “Men Ferraka Emr’el-Müslim’in ve Huve Muctemeun” babındaki nakline göre, Peygamber (s.a.a) bir defasında da şöyle buyurmuştu: “Ne zaman birisi size gelir, bir adamın etrafında toplanmanızı emreder de amacı Müslümanlar arasında ikilik çıkarmak ve birliğinizi bozmak olursa onu öldürün.”
İbn-i Abdülbirr el-İstiab’da Hz. Ali’nin biyografisinde şöyle yazar: Hz. Ali, İbn-i Mes’ud ve Ebu Eyyub Ensari’nin hadisinden şöyle rivayet edilmiştir: “Ali, Nakisin (ahdini bozan Cemel ashabı), Kasitin (zalim Sıffîn ashabı) ve Marikin’le (Nehrevan ashabı olan Hariciler) savaşmakla görevliydi.”
Daha sonra şöyle yazıyor: Hz. Ali’den şöyle buyurduğu rivayet edilir:
“Anladığım şey, ya savaşmak veya Allah’ın nazil ettiği şeylere kafir olmaktır.”
Hz. Ali’nin Muaviye ile yaptığı savaşın meşru olduğu konusunda şu ayet yeterlidir:
“Eğer müminlerden iki grup birbirleriyle vuruşurlarsa aralarını düzeltin. Şayet biri ötekisine saldırırsa, Allah’ın buyruğuna dönünceye kadar, saldıran tarafla savaşın.”[26]
Muaviye ve yandaşlarının saldırgan olduklarında şüphe yoktur. Zira onların sırt çevirdikleri şey, tüm ümmetin icma ettiği bir konudur. Bir rivayete göre de Peygamber (s.a.a) bu savaş konusunda ümmeti uyarmıştı.
Ebu Said-i Hudri şöyle diyor: Biz Peygamber (s.a.a)’in mescidinin kerpiçlerini bir bir taşıyorduk. Ama Ammar b. Yasir ikişer ikişer taşıyordu. Peygamber (s.a.a) onun yanından geçerken yüzündeki ve başındaki tozları silerek şöyle buyurdu: “Vah, vah! Ammar’ı azgın bir grup öldürecektir. Ammar onları Allah’a davet eder ama onlar Ammar’ı cehennem ateşine davet ederler!”
Buhari bu adisi aynı senetle Sahih-i Buhari’de[27] nakletmiştir. Bir başka bölümde de (Kitab’us-Salat’ta) şöyle buyurmuştur: “Ammar onları cennete davet eder, ama onlar Ammar’ı ateşe davet ederler.”
Muaviye’nin şu ayetin kapsamı içerisine gireceğine hiç de şaşırmayın. Allah (c.c) şöyle buyuruyor:
“Onları, (insanları) ateşe çağıran öncüler kıldık. Kıyamet günü onlar yardım görmeyeceklerdir. Bu dünyada arkalarına lanet taktık. Onlar, kıyamet gününde de kötülenmişler arasındadırlar.”[28]
Allah’ın kitabından ve Resulullah’ın sünnetinden insanları doğru yola hidayet edecek pek çok naslar vardır. Ama Muaviye bunların tümünün aksi yönünde hareket etti.
Ey imanlı insan! Bu naslara bak da daha sonra istediğin gibi hükmet.
Peygamber (s.a.a)’in şöyle buyurduğunu da unutmayın: “Ali ile savaş, benimle savaştır; O’nunla barış benimle barıştır.”
Peygamber (s.a.a), beş şahısı cüppesinin altına aldığı bir gün şöyle buyurdu: “Ben, bunlarla savaşanlarla savaştayım. Bunlarla barışık olan herkesle barışığım. Bunlara düşmanlık edenlerle düşmanım.”
Şu hadisi de unutmayın; Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdu: “Allah’ım! Ali’nin dostuyla dost, düşmanıyla da düşman ol. Ona yardım edene yardım et, O’nu yalnız bırakanı ise yalnız bırak.”
Ve bu ümmetin her neslinde tevatür haddine ulaşmış nass ve hadisler mevcuttur.
Ebu Cafer İskafi el-Mutezili İbn-i Ebi’l-Hadid’den[29] naklen şöyle diyor: “Muaviye ashap ve tabiinden bir grubu, Hz. Ali’nin aleyhinde ve O’nun azarlanıp eleştirilmesine sebep olacak bir takım hadisler uydurmaya zorladı. Onlara bu işi rağbet ve istekle yapmaları için de belli bir maaş bağladı.
Ebu Hureyre, Amr b. As, Muğayre b. Şube de o hadis uyduranlardandılar. Tabiinden de Urve b. Zübeyr idi.
Ebu Cafer İskafi el-Mutezili şöyle diyor: Zohri rivayet etmiştir ki Aişe, Urve b. Zübeyr’e rivayet ederek şöyle dedi: “Ben Peygamber (s.a.a)’in yanındayken Ali ve Abbas çıkageldiler. Peygamber şöyle buyurdu: “Ey Aişe! Bu iki adam dünyadan benim dinimden başka bir din üzerine gideceklerdir!!”
Yine şöyle diyor: Abdurrazzak Muammer’den şöyle dediğini rivayet eder: Zohri’nin yanında Aişe’nin Hz. Ali hakkında Urve b. Zübeyr’e naklettiği iki hadis vardı. Ben bir gün: “O hadisler nelerdir?” diye sordum.
Zohri şöyle dedi: Urve, Aişe ve onların iki hadisiyle ne işin var? Allah onları ve iki hadislerini daha iyi bilir! Ben onları Beni Haşim aleyhine kötü konuşmak ile suçluyorum.
Daha sonra şöyle diyor: Birinci hadis, az önce naklettiğimiz (Ali ve Abbas ile ilgili olan) hadistir. İkinci hadise gelince; Urve şöyle derdi: Aişe bana rivayet ederek şöyle dedi: “Ben Peygamber’in yanındaydım. Ali ve Abbas çıkageldiler. Peygamber şöyle buyurdu: “Ey Aişe! Cehennem ehli olan iki adamı görmek istersen, şu gelen iki adama bak!” Onlara bakınca Abbas ve Ali b. Ebi Talib olduklarını gördüm!!!”
Daha sonra Ebu Cafer İskafi şöyle diyor: Amr b. As’ın da Hz. Ali hakkında Sahih-i Buhari ve Müslim’in de Amr b. As’a dayalı senetle şöyle dediğini belirten bir hadisi vardır: Peygamber (s.a.a)’in şöyle buyurduğunu duydum: “Ebu Talip evlatları benim dostlarım değillerdir; benim dostlarım Allah ve salih müminlerdir!”
Ebu Hureyre’ye gelince; onun şu anlamda olan hadisi vardır: Hz. Ali Peygamber (s.a.a) hayattayken Ebu Cehil’in kızı için elçi gönderdi. Peygamber (s.a.a) onu bu işinden dolayı azarladıktan sonra minbere çıkarak şöyle buyurdu: “Hayır! Allah’a yemin olsun ki, Allah’ın dostunun kızı ile Allah’ın düşmanının kızı bir yerde olamaz! Fatıma benim tenimden bir parçadır. Onu inciten şey beni de incitir. Eğer Ali Ebu Cehil’in kızını istiyorsa, önce benim kızımdan ayrılmalı daha sonra neyi isterse yapmalıdır!”
Daha sonra şöyle diyor: “Bu, meşhur kerabis (uyduruk) hadislerdendir. Daha sonra açıklamalarda bulunarak; bu hadisin Sahih-i Buhari ve Müslim’de Mesur b. Muhrime-i Zohri’den rivayet edildiğini söylemektedir.
Seyyid Murteza (r.a) bu hadisi “Tenzih’ul-Enbiya ve’l-Eimme” adlı kitabında naklederek şöyle demiştir: Bu hadis, Ehl-i Beyt’e sırt çevirmekle meşhur olan Hüseyin-i Kerabisi’nin hadislerindendir. O Ehl-i Beyt düşmanlarından birisi olarak tanınırdı. O halde onun rivayeti makbul değildir.
Daha sonra Ebu Cafer İskafi el-Mütezili şöyle diyor: A’amaş şöyle rivayet eder: Ebu Hureyre Muaviye’yle beraber İmam Hasan’la barış imzaladığı yıl Kufe’ye gelerek onunla mescide gitti. Halkın onu karşılamaya ve hoş geldin demeye geldiğini görünce, iki dizi üzerinde oturup elini dazlak başına birkaç kez sürdükten sonra şöyle dedi: “Ey Iraklılar! Benim, Allah ve Peygamberine yalan atfettiğimi ve kendimi ellerimle cehennem ateşine attığımı mı düşünüyorsunuz? Allah’a yemin olsun ki Peygamber (s.a.a)’in şöyle buyurduğunu duydum: “Her Peygamberin bir haremi vardır. Benim haremim de Medine’dir. Kim orada bir olay çıkarırsa, Allah’ın ve meleklerin ve insanların laneti onun üzerine olsun.”
Ebu Hureyre daha sonra şöyle dedi: Allah’ı şahit tutuyorum ki Ali orada bir hadise çıkardı!” Bu haber Muaviye ye ulaşınca Ebu Hureyre’ye mükafat verdi ve onu Medine valiliğine atadı.
Süfyan-i Sevri, İbn-i Ebi’l-Hadid’den[30] naklen Abdurrahman b. Kasım’dan, Ömer b. Abdulgaffar’dan şöyle dediğini rivayet eder:
Ebu Hureyre Kufe’ye girince, akşamları Kinde kapısında oturur, halk da etrafında çember oluştururdu. Küfelilerden bir genç (ihtimalen Esbeğ b. Nebate imiş) onun yanına gelip oturarak şöyle dedi: “Ey Ebu Hureyre! Seni Allah’a yemin ettiriyorum! Acaba sen Peygamber (s.a.a)’in Ali’ye şöyle buyurduğunu duydun mu?: “Allah’ım! Ali’yle dost olana dost, düşman olana da düşman ol!”
Ebu Hureyre: “Evet, bunu duydum” dedi.
Genç şöyle dedi: “Allah’ı şahit tutarım ki sen Ali’nin düşmanına dost, dostuna da düşman oldun!” daha sonra yerinden kalkarak gitti.
Özetle; Muaviye edebildiği kadar mümkün olan her yolla, Emir’ul-Müminin Hz. Ali (a.s)’a karşı sitem ve zulümler yaptı.
“Haksızlık edenler, hangi dönüşe (hangi akıbete) döndürüleceklerini yakında bileceklerdir.”
Muaviye, İmam Hasan (a.s)’ı barışa davet etti. İmam Hasan’ın da barıştan başka çaresi yoktu. Zira barışın zararı ve yan etkileri Muaviye’yle savaşmaktan daha azdı. Nitekim değerli bilgin Şeyh Razi Al-i Yasin beyin telif etmiş olduğu “Sulh’ul-Hasan” kitabının mukaddimesinde bu konuyu detaylı bir şekilde izah etmişiz.[31]
Özellikle, Muaviye’nin kendisi sulh namede İmam Hasan’ın tüm şartlarını kabul etti ve onu Irak ve Şam’da halka duyurdu. Taberi[32] ve İbn-i Esir[33] gibi birçok tarihçi şöyle yazmışlardır: Muaviye İmam Hasan’a imzalı beyaz bir mektup gönderdi ve ayriyeten de şöyle bir mektup yazdı: “Altını mühürleyip imzaladığım bu kağıda neyi şart yazarsan yaz. Ben hepsini kabul ediyorum.”
Sonra mektubu ve mühürlü boş kağıdı Abdullah b. Amir ile İmam Hasan’a gönderdi. Ama İmam Hasan (a.s), barış şartlarının kendi el hattı ile olmasını istemeğinden tüm şartlarını Abdullah b. Amir’e yazdırdı.
Ama Muaviye kendi şartlarını, kendi el hattı ile yazarak onların altını da imzaladı. Bu antlaşma şartlarına bağlı kalacağına dair vadeler yağdırdı. Daha sonra da Şam ileri gelenlerini de ona şahit tuttu. Onlar da antlaşmanın altını imzaladılar. İmzalı antlaşma Abdullah b. Amir tarafından İmam Hasan (a.s)’a ulaştırıldı.[34]
Muaviye barış antlaşmasını şu şekilde bitirmişti: “Muaviye, Allah’ın ahdini gözetecek ve Allah’ın kullarından aldığı ahde göre de kendi taahhütlerine amel edecektir.”
Ama Muaviye, ilahi ahitlere göre davranmaktan daha çok onları küçük düşürmeye yakındı! Bu yüzden yaptığı tüm ahit ve vaatleri ayakları altına alarak binlerce adamın olduğu Kufe camisinde İmam Hasan ve İmam Hüseyin’in huzurunda İmam Ali’ye küfretti!.
Muaviye bu davranışıyla Kufe halkını ezmek istiyordu. Hatta din, Peygamber ve alemlerin Rabbini tahkir etmek istiyordu. İmam Hasan (a.s), onca büyük sabrına rağmen bu arsızlığa dayanamadı. Muaviye’nin konuşmasından sonra minbere çıkarak, o utanmaz ve aşağılık adamın ağzının payını verdi.[35]
Bunun arkasından Muaviye, mümin kulların katli, Müslümanların namusuna karşı ihtiramsızlık, halkın mallarının yağmalanması, hür insanların zindanlara atılması vb. gibi Kur’ân ve Sünnete aykırı siyasetini başlattı. Islah isteyen şahısları avare etti. Bozguncu adamları iş başına getirdi, onlardan bazılarını hükümetinin vezirlik makamına atadı. Amr b. As, Muğayre b. Şube, İbn-i Said, Busr b. Ertad, Semere b. Cundep, İbn-i Semt, Mervan b. Hakem, Mercane’nin oğlu (Ubeydullah b. Ziyad), Velid b. Ukbe ve Ziyad b. Sümeyye bu adamlardan sadece bazılarıdır. Muaviye, Ziyad b. Sümeyye’yi Ebu Süfyan’a nispet vererek onu kendisine kardeş yaptı. O bu yolla, Irak Şialarına hakim olarak onları ezmeyi, çocuklarını öldürmeyi, kadınlarını esir almayı, herkesi avare etmeyi, evlerini yakmayı, mallarını yağmalamayı ve onların hakkında elinden gelen her zulmü esirgememesini amaçlamıştı.
Muaviye yaptığı tüm kötü amellerini, İmam Hasan’ı zehirletmek ve böylece aşağılık ve pislik bir şahıs olan oğlu Yezid’in hilafete geçmesini sağlamakla tekmil ve kamil etti. Mekke, Medine ve Kerbela facialarını meydana getiren işte bu Yezit’tir. Ömründen geçen her bir gün yeni bir cinayet işliyor, Allah ve Resulüne meydan okuyordu. Onun bu çirkin cinayetlerinden dolayı, göklerin sarsması, yerin parçalanması ve dağların yerle bir olması yerinde olurdu.[36]
[1] - Sahih-i Buhari, c. 2, s. 12.
[2] - Ahzab / 5.
[3] - Taberi “Tarih’ul-Umem ve’l-Müluk” adlı kitabının 7. cildinin, 63. yılın son sayfalarında ve İbn-i Abdurabbih Maliki “İkd’ul-Ferid”, c. 2, “Harre” vakıasının şerhinde şöyle yazıyorlar: Yezid Peygamber (s.a.a)’in buyurduğu: “Kim Medine halkını korkutursa, Allah da onu dehşete düşürsün, Allah’ın, meleklerin ve tüm insanların laneti onun üzerine olsun. Allah kıyamet günü o şahıstan hiçbir ameli kabul etmeyecektir” hadisine itinada bulunmadılar. (Ahmed b. Hanbel de bunu Müsned, c. 4, s. 96’da başka bir yolla nakletmiştir.)
[4] - Siyuti Tarih’ul-Hulefa adlı kitabında şöyle diyor: Herkes bunu biliyordu. Öyle ki İbn-i Tamtaki “el-Fahri” adlı tarih kitabında (s. 107) şöyle yazıyor: Bu olaydan sonra Medine erkeklerinden her biri, kızını evlendirmek istediğinde, onun bakire olduğunu garanti veremiyordu. Belki de Harre vakıasında tecavüz edilmiştir! diyordu.
[5] - el-İthaf, s. 66.
[6] - İbn-i Kuteybe “el-İmamet-u ve’s- Siyase” adlı kitabında diğer tarihçiler de kendi kitaplarında nakletmişlerdir.
[7] - Bkz. el-İmamet-u ve’s- Siyase.
[8] - Sahih-i Buhari, c. 4, s. 155.
[9] - Sahih-i Müslim, c. 1, s. 67.
[10] - Müsned-i Ahmed, c. 1, s. 6.
[11] - Sahih-i Buhari, c. 4, s. 155.
[12] - Bkz. El-İstiab, Busr’un şerhi hali.
[13] - Şerh-i Nehc’ül-Belağa, İbn-i Ebi’l-Hadid, c. 4, s. 4 (Mısır baskısı)
[14] - Şerh-i Nehc’ül Belağa, İbn-i Ebi’l-Hadid’den naklen, c. 4 s. 70.
[15] - Hakim Nişaburi bu hadisi el-Müstedrek, c. 3 s. 130’da naklederek şöyle demiştir: Bu hadis, Buhari ve Müslim’in şartıyla sahihtir. Ama onlar bu hadisi nakletmemişlerdir! Zehebi de Telhis’ul-Müstedrek’te bu hadisin sahih olduğuna hükmetmiştir.
[16] - Müstedrek-i Hakim, c. 3, s. 135.
[17] - a.g.e. c. 3, s. 150.
[18] - Müstedrek-i Hakim, c. 3, s. 129.
[19] - Müstedrek-i Hakim, c. 3, s. 129.
[20] - Müstedrek-i Hakim, c. 3, s. 122.
[21] - a.g.e. c. 3, s. 124.
[22] - Şerh-i Nehc’ül-Belağa, İbn-i Ebi’l-Hadid, c. 1, s. 468.
[23] - Âl-i İmran / 61.
[24] - Müsned-i Ahmed, c. 6, s. 323.
[25] - Sahih-i Buhari, c. 4, s. 147; Sahih-i Müslim, c. 1, s. 44.
[26] - Hucurat / 9.
[27] - Sahih-i Buhari, c. 1, s. 61.
[28] - Kasas / 41-42.
[29] - Şerh-i Nehc’ül Belağa, İbn-i Ebi’l-Hadid, c. 1, s. 358.
[30] - Şerh-i Nehc’ül-Belağa, İbn-i Ebi’l-Hadid, c. 1 s. 360.
[31] - Bu kitabı, Ayetullah Seyyid Ali Hamene-i “Sulh-u İmam Hasan Por Şükuhterin Nermiş-i Kahramane-i Tarih” adı altında Farsça’ya tercüme etmişlerdir.
[32] - Tefsir-i Taberi, c. 6, s. 93.
[33] - Tarih-i İbn-i Esir, c. 3, s. 162.
[34] - el-İmamet ve’s Siyaset, İbn-i Kuteybe s. 200.
[35] - el-İmamet-u ve’s- Siyaset, İbn-i Kuteybe s. 200.
[36] - Muaviye’nin cinayetleri hakkında daha fazla bilgi edinmek isteyenler “el-Gadir” kitabının 11. Cildine, hakeza Ehl-i Sünnet aliminin telif etmiş olduğu “Nesayih’ul-Kafiye li Men Yetevella Muaviye” kitabına müracaat edebilirler. (M.)
