El-Mizân TefsiriAllame Muhammed Hüseyin TABATABAİ(r.a)
Cilt:7EN'ÂM SURESİ
( Tamamı:1-165)
Ayetlerin Meâli
136- Allah'ın yarattığı ekinlerden ve hayvanlardan Allah için bir pay
ayırıp, zanlarınca, "Bu Allah'a, bu da ortaklarımıza (putlarımıza)." dediler.
Ortakları için ayrılan Allah'a ulaş-mıyor; fakat Allah için ayrılan,
ortaklarına ulaşıyor. Ne kötü hüküm veriyorlar!
137- Bunun gibi, ortakları, müşriklerden birçoğuna çocuklarını öldürmeyi
süslü gösterdi ki onları mahvetsinler, dinlerini de karıştırıp
bozsunlar. Eğer Allah dileseydi, bunu yapa-mazlardı. Öyleyse onları
uydurdukları ile baş başa bırak!
138- Ve kendi zanlarınca dediler ki: "Bunlar, dokunulmaz hayvanlar
ve ekinlerdir. Bunları bizim dilediğimizden başkası yiyemez. Bunlar
da sırtlarına binilmesi yasak hayvanlardır." Birtakım hayvanları da
vardır ki, Allah'a iftira ederek üzerlerine Allah'ın adını anmazlar.
Yapmakta oldukları iftiraları yüzünden Allah onları cezalandıracaktır.
139- Yine dediler ki: "Bu hayvanların karınlarında olanlar, yalnız erkeklerimize
aittir, kadınlarımıza ise haramdır. Şayet o (yavru) ölü doğarsa,
onlar da bunda ortaktır. Allah, (bu) nitelemeleriyle onları cezalandıracaktır.
140- Çocuklarını bilgisizlik yüzünden beyinsizce öldürenler ve Allah'ın
kendilerine verdiği rızkı, Allah'a iftira ederek haram kılanlar, elbette
ziyana uğramışlardır. Onlar gerçekten sapmışlardır ve doğru yolu bulamamışlardır.
141- Çardaklı ve çardaksız bahçeleri, hurmaları, ürünleri çeşit çeşit
ekinleri, birbirine bezer ve benzemez biçimde zeytin ve narları yaratan
da O'dur. Her biri meyve verdiği zaman meyvesinden yiyin ve hasat
günü hakkını verin; fakat israf etmeyin; çünkü O israf edenleri
sevmez.
142- Hayvanlardan yük taşıyanı ve taşımayanı da (yaratan O'dur). Allah'ın
size verdiği rızktan yiyin, şeytanın adımlarına uymayın; çünkü
o, sizin için apaçık bir düşmandır.
143- Sekiz çift hayvanı (yarattı); koyundan iki, keçiden iki. De ki: "Bu
ikisinin erkeklerini mi, dişilerini mi, yoksa dişilerinin rahimlerinde bu-
lunan yavruları mı haram etti? Eğer doğru sözlü iseniz, bilgiye dayalı
olarak bana haber verin."
144- Deveden de iki, sığırdan da iki. De ki: "Bu ikisinin erkeklerini mi,
dişilerini mi, yoksa dişilerinin rahimlerinde bulunan yavruları mı haram
etti? Yoksa Allah'ın size böyle vasiyet ettiğine şahit mi oldunuz?
Bilgisizce insanları saptırmak için Allah'a karşı yalan uydurandan daha
zalim kim olabilir?! Allah, zalimler topluluğunu doğru yola
iletmez."
145- De ki: "Bana vahyolunanda, leş veya akıtılmış kan yahut domuz
eti -ki pisliğin kendisidir- ya da günah işlenerek Allah'tan başkası adına
boğazlanmış bir hayvan dışında, yiyen kimse için haram edilmiş
bir şey bulamıyorum."
146- Yahudilere bütün tırnaklı hayvanları haram ettik. Sırtlarının yahut
bağırsaklarının taşıdığı ya da kemiğe karışan yağlar hariç, sığır ve
koyunun iç yağlarını da onlara haram ettik. Onları zulümleri yüzünden
böyle cezalandırdık. Biz, elbette doğru söyleyeniz.
147- Eğer seni yalanlarlarsa, de ki: "Rabbiniz geniş rahmet sahibidir.
Bununla beraber O'nun azabı suçlular topluluğundan defedilmez."
148- (Allah'a) ortak koşanlar diyecekler ki: "Allah isteseydi, ne biz, ne
de babalarımız ortak koşmazdık; hiçbir şeyi de haram kılmazdık."
Onlardan öncekiler de aynı şekilde (peygamberlerini) yalanladılar ve
sonunda azabımızı tattılar. De ki: "Yanınızda bize açıklayacağınız bir
bilgi var mı? Siz, ancak zanna uyuyorsunuz ve siz sadece tahmin yürütüyorsunuz."
149- De ki: "O hâlde üstün delil, ancak Allah'ındır. Çünkü eğer Allah
dileseydi, elbette hepinizi doğru yola iletirdi."
150- De ki: "Haydi, Allah şunu haram etti diye şahitlik edecek tanıklarınızı
getirin." Eğer şahitlik ederlerse, sen onlarla beraber şahitlik
etme; ayetlerimizi yalanlamış olanların, a-hiret gününe inanmayanların
ve Rablerine (başkalarını) denk tutanların keyiflerine uyma.
AYETLERİN AÇIKLAMASI
En'âm Sûresi / 136-150 ........................................................................................ 569
Ayetler, yiyecekler ve diğer bazı maddelerle ilgili olarak müşrikler arasında
uygulanan bazı hükümler hakkında onlarla bir tartışma başlatarak,
konuyla ilgili Allah'ın hükmünü açıklıyor.
136) Allah'ın yarattığı ekinlerden ve hayvanlardan Allah için bir pay ayırıp,
zanlarınca, "Bu Allah'a, bu da ortaklarımıza (putlarımıza)." dediler...
Ayetin orijinalinde geçen "ez-zer'u" kökeni,, bir şeyi yaratmak suretiyle
var etmek demektir. Öyle anlaşılıyor ki kelimenin anlamının temelinde,
ortaya çıkma anlamı yatıyor. "el-Hars", ekin anlamına gelir.
"Zanlarınca, 'Bu Allah'a...' dediler." ifadesindeki "zanlarınca..." sözü,
bir tür tenzih etmedir. Tıpkı şu ayette olduğu gibi: "Rahman çocuk edindi,
dediler. O, böyle şeylerden yücedir, münezzehtir." (Enbiyâ, 26)
"ez-Za'mu" kelimesi, inanmak anlamına gelir. Fakat daha çok gerçekle
bağdaşmayan inanışlarla ilgili olarak kullanılır.
"Bu da ortaklarımıza..." ifadesinde "ortaklar", müşriklere izafe edilmiştir;
çünkü ortakların varlığını kabul eden ve onlara inananlar kendileridir.
Bu izafe, "küfrün önderleri", "onların liderleri " ve "onların velileri"
şeklindeki izafelere benzemektedir. Bir görüşe göre; ortakların
onlara izafe edilmesi, mallarının bir kısmını onlara ayırmaları, dolayısıyla
onları mallarına ortak etmeleri nedeniyle başvurulmuş bir ifade
tarzıdır.
Hangisi olursa olsun, bu ifade yani, "zanlarınca, 'Bu Allah'a, bu da ortaklarımıza
(putlarımıza).' dediler." ifadesi, içerdiği iki "Bu Allah'a, bu
da ortaklarımıza" ara cümlesiyle genel bir anlatıma yönelik bir tür
ayrıntılandırma, bir tür detaylı açıklama mahiyetindedir. Bununla,
[daha önce genel olarak ifade edilen] Allah'ın yarattığı şeylerden O'-
na bir pay ayırmaları şeklindeki tuhaf yaklaşımları açıklanıyor. Bu,
aynı zamanda bu bağlamdaki başka bir hüküm için de bir zemin hazırlama
mahiyetindedir. Bu hükme de şu ifadede işaret ediliyor: "Ortakları
için ayrılan Allah'a ulaşmıyor; fakat Allah için ayrılan, ortaklarına
ulaşıyor."
Bu şekilde verdikleri hüküm, temelde Allah'a iftira olup yanlış olmakla
birlikte, onların yüce Allah karşısında putlara ayrıcalık tanıyıp, inanç
sistemleri içinde onları daha önemli bir konuma oturttuklarını
570 ......................................................................... El-Mîzân Fî Tefsîr-il Kur'ân – c.7
gösteriyor. Bu yüzden, "Ne kötü hüküm veriyorlar..." diyerek kınanıyorlar.
Ayetin anlamı açıktır.
137) Bunun gibi, ortakları, müşriklerden birçoğuna çocuklarını öldürmeyi
süslü gösterdi ki onları mahvetsinler...
İbn-i Amir'in dışındaki kıraat bilginleri, "zeyyene" fiilini malum fiil olarak
ve "katl" kelimesini de onun mefulü olarak "katle" şeklinde okumuşlardır.
"Katl" kelimesi de "evlâdihim"e muzaftır, o da "katl" kelimesinin
mefulü ve muzafun ileyhidir. "Şurekâuhum" ise "zeyyene"
fiilinin failidir.
Buna göre, ayette kastedilen anlam şudur: Putlar, müşriklerin kalp-leri
üzerinde etkinlik sahibi oldukları ve müşrikler de onlara yönelik mevhum
bir sevgi besledikleri için, müşriklerden birçoğuna çocuklarını öldürmelerini
ve tanrılara yaklaşmak için onları kurban olarak sunmalarını
süslü gösterdi. Nitekim tarih bilimi, ilkel putperestlerin ve Sabiîlerin
(yıldıza tapanlar) böyle bir geleneğe sahip olduklarından söz eder. Bu,
Arap aşiretlerinden Temimoğulları'nın uyguladıkları kızları diri diri toprağa
gömme geleneğinden farklıdır. Çünkü ayette [erkekleri de, kızları
da kapsayan] çocuklardan söz ediliyor, özellikle kızlardan değil.
[Yukarıdaki açıklamamıza göre, ortaklardan maksat putlardır. Ancak
burada bazı görüşler de vardır.] Bir görüşe göre; ayette geçen ortaklardan
maksat, şeytanlardır. Bazıları, put bakıcılarının kastedildiklerini
söylemişlerdir. Bazıları da, burada sapık insanların kastedildiklerini
ileri sürmüşlerdir.
İbn-i Amir ise ayeti şu şekilde okumuştur: "Ve kezalike zuyyine likesirin
mine'l-mişrikîn katlu evlâduhum şurekâihim..." Buna göre,
"zuyyine" meçhul fiildir; "katlu" onun naib-i falidir; "evlâduhum",
"katl"in mefulüdür; "şurekâihim" ise "katl"in muzafun ileyhi ve failidir.
Bu durumda muzafın mefulü, muzaf ile muzafun ileyhin arasında
yer almıştır. [Bu kıraate göre karşımıza şu anlam çıkıyor: "Bunun gibi,
müşriklerden birçoğuna ortaklarının (putlarının) çocuklarını öldürmesi
süslü gösterildi."]
"Ki onları mahvetsinler, dinlerini de karıştırıp bozsunlar." ifadesinin
orijinalinde geçen "irdâ" kökeni, helâk etme, mahvetme anlamına
En'âm Sûresi / 136-150 ........................................................................................ 571
gelir. Burada kastedilen, müşriklerin Allah'ın nimetlerine karşı nankörlük
etmek, Allah'ın yarattıklarına zulmetmek suretiyle helâk olmaları
ve dinlerinin batılın hak suretinde görünmesi suretiyle karmaşık
hâle gelmesidir. Dolayısıyla, her üç yerde de "hum=onlar" zamiri,
müşriklerin çoğuna dönüktür.
Bazılarına göre ise, ayette, kelimenin ilk anlamıyla helâk kastedilmiştir,
yani öldürülmeleri. Bu durumda ["liyurdûhum" kelimesindeki]
ilk zamirin çocuklara, ["aleyhim" ve "dinehum" kelimelerindeki] ikinci
ve üçüncü zamirin de müşriklerin çoğuna döndürülmesi gerekir. Ya
da [çocukların da müşriklerden olduğu hasebiyle] genişletilmiş bir
bakışla bütün zamirler müşriklere döndürülür. Ayetin anlamı ek bir
açıklamayı gerektirmeyecek kadar açıktır.
138) Ve kendi zanlarınca dediler ki: "Bunlar dokunul-maz hayvanlar ve
ekinlerdir..."
Ayette geçen "hicr" sözcüğü, yasaklama, engelleme demektir. Hemen
sonrasındaki ifade onu açıklar mahiyettedir: "Bunları bizim dilediğimizden
başkası yiyemez." Yani, bu hayvanlar ve ekinler haramdır,
sadece bizim izin verdiklerimiz onlardan yiyebilirler. Rivayet edilir ki:
"Cahiliye Arapları, ilâhlarına birtakım kurbanlar sunar ve bunlardan
put bakıcılarından sadece erkeklerin yemelerine izin verirlerdi. Zanlarınca
bunlardan kadınların yemesi hiçbir şekilde uygun değildi."
"Bunlar da sırtlarına binilmesi yasaklanmış hayvanlardır." Yani
diyorlardı ki: "Bu hayvanların sırtlarına binmek yasaktır." Ya da: "Onların,
sırtlarına binilmesi yasaklanmış hayvanları vardı." Bunlara
sâibe, bahîre ve hâm adını veriyorlardı. Yüce Allah şu ayette bu uygulamayı
olumsuzlamaktadır: "Allah, ne bahîre diye bir şey ortaya
koymuştur, ne sâibe, ne vasîle ve ne de hâm. Fakat kâfirler Allah'a
yalan iftira ediyorlar ve onların çoğu (iftira ettiklerine) akıl
erdiremiyorlar." (Maide, 103) Ya da Mâide Suresi'nin bu ilgili ayetinin
tefsirini yaparken de işaret ettiğimiz gibi, kimi ihtilâfları baz alırsak,
bu dört kısım hayvandan bazısı kastedilmiştir.
"Birtakım hayvanları da vardır ki... üzerlerine Allah'ın adını anmazlar."
Yani onların birtakım hayvanları da vardır ki, keserken üzerlerine
putlarının adlarını anarlardı ve Allah'ın adını anmazlardı. Bir gö-
572 ......................................................................... El-Mîzân Fî Tefsîr-il Kur'ân – c.7
rüşe göre; bununla hac mevsiminde binmedikleri hayvanlar kastediliyor.
Diğer bazılarına göre de; burada bir kısım hayvanlar kastediliyor
ki, hiçbir durumda onların üzerlerine Allah'ın adını anmazlardı. Ayetin
anlamı yeterince açıktır.
139) Yine dediler ki: "Bu hayvanların karınlarında olanlar, yalnız erkeklerimize
aittir..."
Burada hayvanların karınlarındakiyle, bahîre ve sâibe adını verdikleri
hayvanların karınlarındaki yavrular kastedilmiştir. Bu yavrular sağ olarak
doğacak olsalardı, onları sadece erkeklere helâl kılarlardı, kadınları
bunlardan mahrum bırakırlardı. Şayet ölü olarak doğacak olsalardı,
erkek-kadın hep birlikte onlardan yerlerdi. Bazılarına göre ise,
hayvanların karınlarındakilerden, sütleri; bazılarına göre de, sütleri
ve yavruları birlikte kastedilmiştir.
"Allah, (bu) nitelemeleriyle onları cezalandıracaktır." Yani Allah onları,
bu nitelendirmelerinin kendisiyle cezalandıracaktır. Çünkü bu nitelendirmeleri,
bir vebal ve azap olarak onlara geri dönecektir. Dolayısıyla
bu ifadede bir tür mecaz vardır. Bazılarına göre ise ayetin takdirî
açılımı şöyledir: "Allah, onları bu nitelendirmelerinden dolayı cezalandıracaktır."
Bazılarına göre de açılım şöyle olmalıdır: "Allah, bu nitelendirmelerinin
cezasını onlara gösterecektir." Buna göre muzaf
hazfedilmiş, muzafun ileyh onun yerine konulmuştur. Ayetin anlamı
gayet açıktır.
140) Çocuklarını bilgisizlik yüzünden beyinsizce öldürenler... ziyana uğramışlardır...
Burada, önceki ayetlerde anlatılan, cahiliye toplumunda etkin olan
uydurma uygulamalar reddediliyor. Çocukların öldürülmesi, bazı
hayvanların ve ekinlerin yasaklanması gibi. Bunların kesin bir hüsran
ve aydınlığa çıkma ihtimali bulunmayan bir sapma olduğu ifade
ediliyor.
Ayette çocukların öldürülmesi, bilgisizlikten kaynaklanan bir beyinsizlik
olarak nitelendiriliyor. Bunun yanında hayvanlar ve ekinlerden, Allah'ın
kendilerine verdiği rızk olarak söz ediliyor ve bunların haram kılınmasının
Allah'a karşı uydurulmuş bir iftira olduğu belirtiliyor. Bu i
En'âm Sûresi / 136-150 ........................................................................................ 573
fadeler kullanılarak, onların hüsrana uğramalarının gerekçesine vurgu
yapılmak isteniyor. Âdeta demek isteniyor ki: Çocuklarını öldürme
hususunda ziyana uğradılar; çünkü bilgisizlik yüzünden beyinsizlik ettiler.
Allah'a iftira ederek bazı hayvanları ve ekinleri haram kılmakla
da ziyana uğradılar; çünkü bunlar Allah'ın verdiği rızklardır. Allah, bir
şeyi rızk olarak verdikten sonra bunu onlara haram kılmaktan münezzehtir.
Ardından yüce Allah, Allah'ın kendilerine rızk olarak verdiği bazı hayvanları
ve ekinleri kendilerine haram kılmakla içine düştükleri sapıklığı
ayrıntılı bir şekilde açıklıyor. Bu açıklamayı yaparken aklî kanıtları
ve kulların yaşamları için gerekli olan şeyleri veri olarak kullanıyor:
"...bahçeleri... yaratan O'dur." diye başlayan dört ayet hep bu mesele
üzerinde durmaktadır. Sonra meseleyi işitsel ve vahyî açıklamalar
bazında ele alıyor: "De ki: Bana vahyolunanda, ... yiyen kimse için haram
edilmiş bir şey bulamıyorum..."
Bu beş ayetten çıkan sonuç şudur: Müşriklerin bazı ekinleri ve hayvanları
haram kılmaları, kendi düşüncelerinden kaynaklanan bir sapıklıktır.
Buna ne aklî kanıt elverir, ne de kulların maslahatı böyle bir
yaklaşıma yöneltir, ne de Allah katından inen vahiy, onlara bu şekilde
yol göstermiştir. Öyleyse onlar, büsbütün zarar ve ziyan içindedirler.
141) Çardaklı ve çardaksız bahçeleri... birbirine benzer ve benzemez
biçimde zeytin ve narları yaratan da O'dur.
Ayetin orijinalinde geçen "cennâtin ma'rûşat=çardaklı bahçeler" ifadesi,
asma üzüm bağları gibi dalları üst üste binerek bir dayanakla
yukarı doğru uzanan ağaçlar anlamında kullanılmıştır. "Ma'rûşat" kelimesinin
kökü olan "arş" sözcüğü, aslında yükseklik anlamına gelir.
Dolayısıyla çardaklı bahçelerden maksat, üzüm ve benzeri meyve
bağlarıdır. Çardaksız bahçelerden maksat da, bir desteğe dayanmaksızın
kendi kökleri üzerine yükselen ağaçlardan oluşan bağlardır.
"ürünleri çeşit çeşit ekinleri..." Buğday, arpa, mercimek ve nohut gibi
hububattan oluşan yiyecekleri yani.
"birbirine benzer ve benzemez biçimde zeytin ve narları" ifadesinin
akışından anlaşıldığı kadarıyla, bu meyvelerin birbirine benzeyeni de,
574 ......................................................................... El-Mîzân Fî Tefsîr-il Kur'ân – c.7
benzemeyeni de olduğu vurgulanıyor. İki meyvenin benzeşmesi; tat,
şekil, renk veya başka bir hususta olur.
Her biri meyve verdiği zaman meyvesinden yiyin...
Ayetteki emir, mubahlığı vurgulamak içindir. Bunu, bahçelerin, hurmaların,
ekinlerin ve başka şeylerin yaratılmasından anlaşılabilecek
yasağın kaldırılması sadedinde söylenmiş olmasından anlıyoruz. Ayetin
akışı cümlenin takdirî açılımının şöyle olmasını öngörmektedir:
"O'dur ki bahçeleri, hurmaları ve ekinleri yarattı, bunların ürünlerinden
yemenizi, ürünlerin devşirildiği gün de bunlardaki hakkı ödemenizi
emretti ve size savurganlığı yasakladı." Artık bunların mubah olduğunu
göstermek için bundan daha güçlü kanıt bulunabilir mi?
"ve hasat günü hakkını verin." Ürünlerin içinde yer alan ve onlarla ilintili
olan hakkı yani. O hâlde ifadedeki ["hakkehu" kelimesindeki]
zamir, ürüne dönüktür. Hak onunla ilintili olduğu için ona izafe edilmiştir.
Nitekim yoksullarla bağlantılı olduğu için onlara da izafe edilebiliyor
[yoksulların hakkı denebiliyor]. Bu ifadeden sonra gelen, "O,
israf edenleri sevmez." ifadesinde olduğu gibi, zamirin Allah'a dönük
olması da ihtimal dahilindedir. Bu durumda hakkın Allah'a izafe edilmesi,
bu hakkı öngörenin Allah olması münasebetiyledir.
Burada ürünlerde, hububatta ve meyvelerde yoksullar için bir hakkın
öngörüldüğüne ve bunun hasat günü hak sahiplerine verilmesine işaret
ediliyor. Aklî kanıt böyle bir pay ayırmayı gerekli gördüğü gibi, şeriat
da bunu bir yasa olarak onaylıyor. Burada İslâm'ın yasalaştırdığı
zekâtın dışında bir yükümlülükten söz ediliyor. Çünkü ayette işaret
edilen maddelerin birçoğu zekât verilecek gelirler kapsamına girmezler.
Kaldı ki, bu ayet Mekke'de inmiştir, zekât hükmü ise Medine'de
karara bağlanmıştır.
Hiç kuşkusuz bu ayetle zekât hükmünün temellerinin atılmış olması
ihtimali vardır. Nitekim Medine inişli surelerde karara bağlanan yasal
hükümlerin tümü, genel ve üstü kapalı ifadeler şeklinde Mekke inişli
surelerde yer almışlardır. Yüce Allah birkaç ayetin kapsamında genel
olarak haram kılınan şeylerden söz ettikten sonra şöyle buyurmuştur:
"De ki: Gelin, Rabbinizin size neleri haram kıldığını okuyayım... çirkin
En'âm Sûresi / 136-150 ........................................................................................ 575
liklerin açığına da, kapalısına da yaklaşmayın." (En'âm, 151)
"fakat israf etmeyin." Yani sizin yaşamınız için öngörülen ve uymanız
durumunda yaşamınızın dirlik içinde devam etmesini sağlayan sınırları
aşmayınız. Sizden mal sahibi olanlar, malından yerken israf etmesinler,
har vurup harman savurmasınlar, Allah'a isyan gibi alanlarda
kullanmak suretiyle malı uygunsuz yerlerde kullanmasınlar.
Yoksullar da kendilerine verilen malları boş yere zayi etmesinler.
Çünkü konuşmanın üslûbu mutlaktır ve ayetteki hitap [fakir-zengin]
bütün insanlara yöneliktir.
Bazıları, "fakat israf etmeyin..." sözünde hitabın mal sahiplerine; bazısı,
zekâtları (sadakaları) toplayan devlet başkanına (imama) yönelik
olduğunu söylemişlerdir. Bazıları da şu görüştedir: "Ürünleri hasattan
önce yeyip fakirlerin haklarının bu şekilde zayi olmasına sebep olacak
şekilde israf etmeyin." Bazılarına göre, ifadenin maksadı şudur:
"Verilmesi gerekenin bir kısmını alıkoyacak şekilde kısmaya gitmeyin."
Bir üçüncü görüş de şu şekilde ifade edilmiştir: "Günah işlerde
kullanılmak üzere malınızı infak etmeyin." Ne var ki, ifadenin akışı ve
mutlaklığı bu görüşlerin tümünü reddetmektedir.
142) Hayvanlardan yük taşıyanı ve taşımayanı da (yaratan O'dur)...
Ayette geçen "hamûle"; yük taşımaya güç yetirebilen büyükbaş hayvanlar
demektir. "Ferş" ise, küçükbaş hayvanlar anlamına gelir. Küçükbaş
hayvanlardan [aslında yere serilen yaygı veya yere döşenen
döşeme anlamını taşıyan] "ferş" diye tabir edilmesi, bu hayvanların
âdeta bir yaygı gibi yere seriliyor olmalarından veya küçük oldukları
için yaygı gibi ayaklar altında kalıyor olmalarından dolayıdır.
"Allah'ın size verdiği rızktan yiyin." ifadesi, yemenin mubahlığını vurgulamakta
ve aklin öngördüğünü onaylamaktadır. Bu hâliyle önceki
ayette yer alan şu ifadeye benzemektedir: "meyvesinden yiyin."
"Şeytanın adımlarına uymayın; çünkü o, sizin için apaçık bir düşmandır."
Yani, mubahlığı şeriatça belirlenmiş bu meseleyle ilgili olarak
şeytanın ardına düşmeyin, onun adımlarını izlemeyin, dolayısıyla Allah'ın
helâl kıldıklarını haram kılmayın. Daha önce belirttiğimiz gibi
şeytanın adımlarını izlemekten maksat, hiçbir bilgiye dayanmaksızın
576 ......................................................................... El-Mîzân Fî Tefsîr-il Kur'ân – c.7
Allah'ın helâl kıldıklarını haram kılmaktır.
143) Sekiz çift hayvanı (yarattı); koyundan iki, keçiden iki...
Önceki genel değinmeden sonra hayvanlar ayrıntılı olarak sunuluyorlar.
Bu ifadede, müşriklerin tutumlarının daha şiddetli bir şekilde kınanması,
daha geniş boyutlarda kınanmaları amaçlanmaktadır. Dolayısıyla,
"Sekiz çift..." ifadesi, önceki ayette yer alan "yük taşıyanı ve
taşımayanı da..." ifadesine ilişkin atf-i beyandır (açıklama nitelikli atıftır).
Ayette geçen "ezvac", "zevc=çift"in çoğuludur. Bazen yanında bir başkası
bulunan bir şeye, bazen de iki şeye çift denir. Bu ve sonraki ayette
dört hayvan türü sayılmıştır: Koyun, keçi, sığır ve deve. Bunların dişi ve
erkek oldukları göz önünde bulundurulduğunda sekiz çift eder.
Bu durumda ayetin anlamı şu şekilde belirginleşmektedir: Allah sekiz
çift hayvan yarattı. Bunlardan ikisi dişi ve erkek olmak üzere koyundan;
ikisi de, dişi ve erkek olmak üzere keçidendir. De ki: Allah koyun
ve keçinin erkeklerini mi haram kıldı, dişilerini mi? Yoksa koyun ve
keçinin dişilerinin rahimlerinde bulunan yavruları mı haram kıldı?
Eğer doğru sözlü iseniz, bana bu hususta bir bilgiye dayalı olarak haber
verin.
144) Deveden de iki, sığırdan da iki... yavruları mı haram kıldı?
Bundan önceki ifadeden hareketle bu ifadenin de anlamını rahatlıkla
kavrıyoruz. Bazılarına göre, dört yerde geçen çiftlerden maksat, hayvanlardan
yabani ve evcil çiftlerdir.
Yoksa Allah'ın size böyle vasiyet ettiğine şahit mi oldunuz?
Ayetin akışından anladığımız kadarıyla, bu, bir yarısı hazf edilmiş ikili
bir anlatımın öbür yarısıdır. Dolayısıyla açılımı şöyledir: Bunu
akletme, dinleme gibi düşünsel yöntemlerle mi öngördünüz, yoksa
Allah'ın bunları haram kıldığına şahit olup O'nunla bunu konuştunuz
da sonra böyle bir iddiada mı bulundunuz?
Bilgisizce insanları saptırmak için Allah'a karşı yalan uydurandan daha
zalim kim olabilir?!..
Önceki ifadeye ilişkin bir ayrıntı niteliğindedir; onların o soruya cevap
En'âm Sûresi / 136-150 ........................................................................................ 577
veremeyecekleri için böyle bir üslûp kullanılmıştır. Dolayısıyla ifadenin
anlamı şu şekilde belirginleşmektedir: "Sizden daha zalim kim
olabilir!" Bu açıdan, "Allah'a karşı yalan uyduran..." ifadesinde, kinaye
yoluyla ayete muhatap olan müşriklerden söz edilmektedir. Bu ifade,
aynı zamanda müşriklere dönük zamirin yerine konulmuştur.
Bununla, olumsuzlayıcı sorudan anlaşılan hükmün nedenine değinilmek
istenmiştir. O hâlde takdirî açılım şöyledir: Sizden daha zalim
kimse yoktur. Çünkü siz Allah'a karşı yalan uydurdunuz, bununla da
insanları bilgisizce saptırmayı hedeflediniz. Siz bu şekilde zulmettiğinize
göre hidayete eremezsiniz. Çünkü Allah zalimler topluluğunu
doğru yola iletmez.
145) De ki: "Bana vahyolunanda, leş veya akıtılmış kan... dışında, yiyen
kimse için haram edilmiş bir şey bulamıyorum."
Ayetin anlamı açıklama gerektirmeyecek kadar açıktır. Mâide Suresi'nin
3. ve Bakara Suresi'nin 173. ayetleri de benzeri ifadeler içermektedir.
Dolayısıyla konunun daha iyi anlaşılması için bu ayetlere
başvurmak yararlı olabilir.
146) Yahudilere bütün tırnaklı hayvanları haram ettik...
Ayette geçen "zufur", "ezfâr"ın müfredidir ve parmakların uçlarında
çıkan kemik, yani tırnak anlamına gelir. "el-Hevâyâ" ise, bağırsaklar
demektir. Mecma'ul-Beyan adlı eserde şöyle deniyor: "Hevâyâ sözcüğü,
cümle içindeki yeri itibariyle merfu ve 'zuhûr=sırtlar'a matuf olabilir.
Bu durumda şöyle bir açılım yapmış oluruz: 'Ya da bağırsakların
taşıdığı...' Bu sözcüğün cümle içindeki yeri itibariyle mansup olması
da muhtemeldir. Bu durumda 'illâ ma hamelet=taşıdığı hariç' ifadesindeki
'ma' edatına matuf olur. 'Ev mehteleta bi-azmin=kemiğe
karışan' ifadesindeki 'ma' edatı da önceki 'ma' edatına atfedilmiştir."
(Mecma'ul-Beyan'dan alınan alıntı sona erdi.) Bu iki değerlendirmeden
ilki gerçeğe daha yakındır.
Mecma'ul-Beyan'ın müellifi devamla şunları söylüyor: "'Onları... böyle
cezalandırdık.' ifadesinin orijinalinde yer alan "zâlike" sözcüğü, cümle
içindeki yeri itibariyle mansup, yani 'onları cezalandırdık...' ifadesinin
ikinci mefulü olabilir. Böyle olunca da cümle şu şekilde açıklığa
kavuşuyor: 'Onları zulümleri yüzünden böyle cezalandırdık.' Ama
578 ......................................................................... El-Mîzân Fî Tefsîr-il Kur'ân – c.7
'zâlike' sözcüğünün mübteda olarak merfu kılınması doğru değildir.
Çünkü o zaman [haberde (yüklemde) mübteda (özne) ile bağlantısını
kuracak bir zamir olmadığından] cümlenin takdirî açılımı şöyle olmak
durumunda kalır: 'Zalike cezeynahum=Bu, onları onunla cezalandırdığımızdır.'
Tıpkı, 'Zeydün darabtu=Zeyd, dövdüm', yani 'Zeydun
darab-tuhu=Zeyd, dövdüm onu' demek gibi. Böyle bir kullanım ise,
ancak şiirden kaynaklanan kalıp zorunluluğundan dolayı caiz olabilir."
(Mec-ma'ul-Beyan'dan alınan alıntı sona erdi.)
Ayet, bu bağlamda bir açığı kapatmayı ve bir karışıklığı gidermeyi
amaçalar gibidir. Bu vesileyle Allah'ın İsrailoğulları'na rızk olarak verdiği
bazı şeyleri onlara haram kılmasının, zulümlerinin bir cezası olduğunu
vurguluyor. Bu ise, söz konusu şeylerin ilk doğaları itibariyle
helâl olmalarıyla çelişmez. Nitekim bir ayette buna şu şekilde işaret
edilmiştir: "Tevrat indirilmeden evvel, İsrail'in (Hz. Yakub'un) kendine
haram kıldığından başka, İsrailoğulları'na bütün yiyecekler helâl idi."
(Âl-i İmrân, 93) Bir diğer ayette de buna şu şekilde işaret edilmiştir:
"Yahudilerin yaptıkları zulümden ve çokça Allah yolundan yüz çevirmelerinden
dolayı kendilerine (önceden) helâl kılınan temiz şeyleri
yasakladık." (Nisâ, 160)
147) Eğer seni yalanlarlarsa, de ki: "Rabbiniz geniş rahmet sahibidir..."
Ayetin anlamı, ek bir yorumu gerektirmeyecek kadar açıktır. Yüce Allah
burada Peygamber'ine (s.a.a), kendisini yalanlamaları durumunda
onları geri çevrilmesi mümkün olmayan ilâhî azapla uyarmasını,
tehdit etmesini emrediyor. Ama onları karamsarlığa ve ümitsizliğe itecek
bir üslûpla değil, bir parça ümit veren, kurtuluş için aralık kapı
bırakan bir ifade tarzıyla. Bu yüzden söze başlarken öncelik şu ifadeye
veriliyor: "Rabbiniz geniş rahmet sahibidir."
148) (Allah'a) ortak koşanlar diyecekler ki: "Allah isteseydi, ne biz, ne
de babalarımız ortak koşmazdık; hiçbir şeyi de haram kılmazdık..."
Ayet, müşriklerin bu sözlerle yaptıklarını savunmaya kalkıştıklarını
belirtiyor. Ardından onların böyle söylemekle cahil olduklarını ortaya
koyduklarını vurguluyor; sadece zan ve tahminlere göre hareket ettiklerini
ifade ediyor. Müşriklerin söyledikleri bu söz, aslında bir gerçeği
En'âm Sûresi / 136-150 ........................................................................................ 579
ifade etmekte ve Kur'ân'ın birçok ayetinde buna yakın ifadeler yer
almaktadır. Fakat bu sözün, müşriklerin vardıkları sonuç gibi bir olumsuzluğa
yönelik olduğu hiçbir şekilde söylenemez.
Onlar bu gerçeği söylerken, şirk koşmalarının, Allah'ın kendilerine
rızk olarak verdiği bazı şeyleri haram kılmalarının Allah'ın onayıyla
gerçekleştiğini, dolayısıyla bu hususta kendileri açısından bir sakıncanın
söz konusu olmadığını söylemeye çalışıyorlar. Savunmaları özetle
şöyledir: Eğer Allah, üzerinde bulunduğumuz şirkten ve haram
kılmadan başka bir şey isteseydi, bizi şirki ve haram kılmayı terk etmeye
zorlardı. Bunu dilemediğine göre, şirkimize ve haram kılmamıza
müsaadesi vardır demektir. O hâlde bu şirkin ve haram kılmanın
bir sakıncası yoktur.
Ama dayandıkları bu kanıt, böyle bir sonuç vermez. Tam tersine şu
sonucu verir: Allah, böyle bir davranışı onlardan istememekle onları
zorunluluk durumuyla karşı karşıya bırakmamış, onları buna mecbur
etmemiştir. Dolayısıyla onlar şirk koşup koşmamak, bazı helâlleri haram
kılıp kılmamak hususunda serbesttirler. Bu yüzden Allah onları
kendisine iman etmeye ve varsayımlara göre hareket etmekten kaçınmaya
çağırabilir. Bu nedenle susturucu üstün kanıt her zaman Allah'ındır,
onların elinde bu hususta herhangi bir kanıt yoktur, sadece
zanna ve tahmine göre hareket ediyorlar.
149) De ki: "O hâlde üstün delil, ancak Allah'ındır. Çünkü eğer Allah dileseydi,
elbette hepinizi doğru yola iletirdi."
Ayette geçen birinci "fa=o hâlde" edatı, cümlenin içeriğinin daha önceki
"Allah isteseydi... ortak koşmazdık." ifadesinden çıkarılan bir
sonuç olduğunu göstermeye yöneliktir. İkinci "fa=çünkü" ise, gerekçelendirme
amaçlıdır. Dolayısıyla bu ayette, karşı tarafın ortaya koyduğu
kanıtın gereği açıklandıktan sonra, onun aleyhine çevrilmesi amaçlanmış
gibidir.
Bu bakımdan ayetten şöyle bir anlam elde ediyoruz: Çünkü, kanıtın
sonucunu karıştırmış bulunuyorsunuz. Bunun nedeni de cahil olmanız,
zanna göre hareket etmeniz, ilâhî bilgiler hususunda tahmin
yürütmenizdir. Sizin ortaya koyduğunuz bu kanıt, aslında Allah'ın sizi
şirki reddetmeye ve Allah'a iftira atmaktan vazgeçmeye ça-
580 ......................................................................... El-Mîzân Fî Tefsîr-il Kur'ân – c.7
ğırması karşısında sizin hiçbir kanıtınızın olmadığını göstermektedir.
Tam tersine kanıt Allah'ındır ve o da sizin aleyhinizedir. Çünkü
O, dilerse hepinizi doğru yola iletir, sizi iman etmeye zorlar, sizi şirki
ve mesnetsiz haram kılmaları terk etmek zorunda bırakırdı. Sizi
buna zorlamadığına ve sizi serbest iradenizle baş başa bıraktığına
göre, O, sizi şirki terk etmeye ve mesnetsiz haramlar koymaktan
vazgeçmeye davet etme hakkına sahiptir.
Diğer bir ifadeyle: Sizin ortaya koyduğunuz kanıt, asıl kanıtın sizin
aleyhinize olmak üzere Allah'a ait olduğunu göstermektedir. Çünkü
O dileseydi, sizi iman etmek zorunda bırakır ve tümünüzü hidayete
erdirirdi. Ama O böyle yapmadı; tam tersine sizi serbest bıraktı. Bu
bakımdan sizi davet ettiği şeye davet emesi, son derece normaldir.
Bundan önce yer alan bir grup ayette yüce Allah şu açıklamayı yapmıştı:
Allah, kullarını iman etmeye zorlamaz, tekvinî iradesiyle, varoluşsal
dilemesiyle onlardan böyle bir şey dilemez. Dolayısıyla onlar,
varoluşsal dilemenin etkisiyle iman etmek zorunda değildirler. Tam
tersine, bunun aksine hareket etmelerine izin vermiştir. İzin derken,
insanların diledikleri gibi hareket etmelerinin önündeki tekvinî engellerin
kaldırılmasını kastediyoruz. Bu demektir ki, kullar serbest seçim
hakkına ve bir fiili yapma ve yapmama gücüne sahiptirler. Ama yaratılışsal
(tekvinî) olarak insanlara tanınan bu serbestlik, yasal (teşriî)
olarak örneğin şirkin terk edilmesinin emredilmesiyle çelişmez. Tam
tersine, yasal emir ve yasağın temeli de, bu yaratılışsal serbestlik olgusudur.
150) De ki: "Haydi, ... şahitlik edecek tanıklarınızı getirin..."
Ayette geçen "helümme" fiil isimdir ve "getirin" anlamına gelir. Bu fiil
açısından tekil, ikil ve çoğul farkı yoktur. Ayette geçen şahitlikten
maksat, bilgiye dayalı olarak işin aslının öyle olduğuna tanıklık etmektir.
Ayetteki "haza=şu" zamiriyle, onlar tarafından haram kılınan
şeylere işaret ediliyor. Hitap, muhatapların çaresizliklerini ortaya koyar
niteliktedir. Yüce Allah Peygamber'e (s.a.a), onlara bu şekilde hitap
etmesini emretmekle onların Allah'ın bunları haram kıldığını iddia
etmek suretiyle Allah'a iftira ettiklerinin ortaya çıkarılmasını a
En'âm Sûresi / 136-150 ........................................................................................ 581
maçlıyor. O hâlde, ifadeyi böyle bir yasağın olmadığına yönelik bir
kinaye olarak algılayabiliriz.
"Eğer şahitlik ederlerse, sen onlarla beraber şahitlik etme." ifadesi,
amacı biraz daha ileri götürüyor ve şöyle emrediyor: İçlerinde buna
şahitlik edecek kimse olmadığı gibi, böyle bir haram kılma da yoktur.
Hatta eğer onlar böyle bir haram kılmanın olduğuna şahitlik ederlerse,
sen onlarla beraber şahitlikte bulunma. Çünkü böyle bir haram
kılma, söz konusu değildir. Onların şahitliklerine de itibar edilmez.
Çünkü onlar, heva ve heveslerinin peşinden giden bir topluluktur.
"Ayetlerimizi yalanlayanların... keyiflerne uyma." ifadesi, "Eğer şahitlik
ederlerse, sen onlarla beraber şahitlik etme." ifadesine yönelik açıklama
amaçlı bir atıftır. Yani, böyle bir durumda onların şahitlikleri
heva ve heveslere uyma olduğu gibi, senin şahitliğin de heva ve heveslere
uyma anlamına gelir. Nasıl gelmez ki?! Hâlbuki onlar Allah'ın
apaçık ayetlerini yalanladılar, ahirete iman etmezler, O'nun yarattığı
kimi varlıkları put edinerek O'na denk tutuyorlar. Bu konudaki açıklamaların
tam, kanıtların kesin olmasına rağmen böyle bir davranışa
ancak heva ve heveslerinin peşinden koşanlar yeltenebilir.
AYETLERİN HADİSLER IŞIĞINDA AÇIKLAMASI
Mecma'ul-Beyan adlı eserde, "Ortakları için ayrılan Allah'a ulaşmıyor..."
ifadesiyle ilgili olarak şöyle deniyor: "Putlarına ayırdıkları
pay Allah için ayırdıkları paya karıştığında, hemen geri alırlardı; ama
Allah için ayırdıkları pay putlarına ayırdıkları paya karışsaydı, geri
almazlardı ve 'Allah daha zengindir.' derlerdi. Su, Allah için ayırdıkları
payı putları için ayırdıkları paya karıştırsaydı, suyun önünü kesmezlerdi;
ama putların payını Allah'ın payına karıştırsaydı, hemen akıntıyı
keserlerdi ve 'Allah daha zengindir.' derlerdi. Bu rivayet, İbn-i Abbas
ve Katade'den aktarılmıştır. Bizim İmamlarımızdan da (hepsine selâm
olsun) rivayet edilmiştir." [c.4, s.370]
Tefsir'ul-Kummî'de, "Bunun gibi, ortakları, müşriklerden birçoğuna
çocuklarını öldürmeyi süslü gösterdi." ayetiyle ilgili olarak şöyle deniyor:
"Yani müşriklerin önceki kuşakları, çocukları öldürme geleneğini
582 ......................................................................... El-Mîzân Fî Tefsîr-il Kur'ân – c.7
süslü ve çekici bir gelenek olarak sonraki kuşaklara bıraktılar." [c.1,
s.217]
Yine aynı eserde, "...dediler ki: Bunlar, dokunulmaz hayvanlar ve ekinlerdir."
ayetinin açıklaması çerçevesinde, [ayette geçen "el-hicr"
kelimesinin anlamıyla ilgili olarak,] "el-Hicr; yasaklanmış, haram kılınmış
demektir." deniyor. [c.1, s.218]
Aynı eserde, "...bahçeleri... yaratan da O'dur." ifadesi hakkında, "Burada
kastedilen bağlardır." deniyor. [c.1, s.218]
Aynı eserde, "ve hasat günü hakkını verin; fakat israf etmeyin; çünkü
O, israf edenleri sevmez." ayetiyle ilgili olarak deniliyor ki: Bize
Ahmed b. Muhammed anlattı, ona Ali b. Hakem anlatmış, o da
Eban b. Osman'dan duymuş, o da Şuayb el-Akerkufî'den şöyle dediğini
rivayet etmiştir: İmam Cafer Sadık'a (a.s), "ve hasat günü hakkını
verin." ayetini sordum, buyurdu ki: "(Buğday ve arpa gibi) başaklı
ürünlerin hakkı bir deste, devşirilen hurmanın hakkı da bir avuçtur."
Bunun üzerine sordum: "Adamın bunları evine koyduktan
sonra vermesi doğru olur mu?" Buyurdu ki: "Hayır, bunları evine
götürmeden vermesi, kişinin cömertliği için daha uygun bir davranıştır."
[c.1, s.218]
Aynı eserde Ahmed b. İdris'ten, o da el-Berkî'den, o da Sa'd b.
Sa'd'dan şöyle rivayet eder: "İmam Rıza'ya (a.s), "Adam hasat yaparken
yoksullar orada bulunmuyorsa, ne yapsın?" Buyurdu ki: "Bu durumda
adamın bir sorumluluğu yoktur." [c.1, s.218]
el-Kâfi'de, Ali b. İbrahim'den, o İbn-i Ebî Umeyr'den, o Muaviye b.
Haccac'dan şöyle rivayet eder: İmam Cafer Sadık'ın (a.s) şöyle dediğini
duydum: "Ekinde iki hak vardır; biri alınır, biri de verilir." Dedim
ki: "Alınan hangisidir, verilen hangisidir?" Buyurdu ki: "Alınan hak;
onda bir ve onda birin yarısıdır. Verilen ise, yüce Allah'ın şu ayette işaret
ettiğidir: 've hasat günü hakkını verin.' Yani hasat ettiğin üründen
hasadı bitirinceye kadar yoksullara bir miktar verirsin." Ravi der
ki: "Sanırım İmam şunu demek istedi: Hasadı bitirinceye kadar gelen
yoksullara zaman zaman birer deste verirsin." [c.3, s.564, h: 1]
Aynı eserde, müellif kendi rivayet zinciriyle Ebu Nasr'dan, o da İmam
Rıza'dan (a.s) şöyle rivayet eder: İmam'a, "ve hasat günü hakkını
En'âm Sûresi / 136-150 ........................................................................................ 583
verin; fakat israf etmeyin." ayetini sordum. Buyurdu ki: "Babam
diyordu ki: 'Kişinin hasat ve devşirme zamanı iki avucunu birden doldurup
vermesi israftır.' Babam bir gün hizmetçilerinden birinin iki avucunu
birden doldurarak sadaka verdiğini gördü, ona şöyle seslendi:
Bir elinle ve bir avucunu doldurarak ver, başaklardan da birer deste
ver." [c.3, s.566, h: 6]
Aynı eserde, müellif kendi rivayet zinciriyle Musadif'ten şöyle rivayet
eder: "İmam Cafer Sadık'a (a.s) ait bir arazide onunla beraber
bulunuyordum. O sırada arazide ekin biçiliyordu. Bu sırada bir dilenci
geldi, bir şeyler istedi. Ona, 'Allah versin.' dedim. Bunun üzerine
İmam (a.s) buyurdu ki: Yavaş ol! Bunu söylemeye hakkın yok.
Ancak üç kişiye verdikten sonra, verip vermemekte serbestsiniz."
[c.3, s.566, h: 5]
Aynı eserde, müellif kendi riayet zinciriyle İbn-i Ebî Umeyr'den, o da
Hişam b. Müsenna'dan şöyle rivayet eder: Bir adam, İmam Sadık'tan
(a.s), "ve hasat günü hakkını verin; fakat israf etmeyin; çünkü O, israf
edenleri sevmez." ayetini sordu. Buyurdu ki: "Ensardan falan oğlu falanın
(İmam adını da verdi) bir ekini vardı. Ürünü toplayınca tümünü
sadaka olarak verirdi, kendisi ve çocukları ortada kalırlardı. Yüce Allah
böyle davranmayı israf kavramının içinde değerlendirdi."
Ben derim ki: İmam'ın maksadı, ayeti adamın yaptığına uyarlamaktır,
ayetin bu olay üzerine indiğini belirtmek değil. Büyük bir ihtimalle
rivayette işaret edilen Ensarî, Sabit b. Kays b. Şemmas'tır. Çünkü
Taberî ve başkaları İbn-i Curayh'tan şöyle rivayet etmişlerdir: "Bu ayet
Sabit b. Kays b. Şimas hakkında inmiştir. Sabit, kendisine ait bir
hurma ağacının hurmalarını topluyordu. Dedi ki: 'Bugün bana kim gelirse
ona hurma vereceğim.' Gelen herkese hurma yedirdi, akşam
olunca kendisine hurma kalmadığını gördü. Bunun üzerine yüce
Allah, 'İsraf etmeyin; çünkü O, israf edenleri sevmez.' ayetini indirdi."1
Fakat daha önce de söylediğimiz gibi ayet Mekke inişlidir ve ancak
uyarlama şeklinde Sabit'in davranışını kapsayabilir.
Tefsir'ul-Ayyâşî'de, İmam Sadık'tan (a.s), bu ayetle ilgili olarak şöyle
1- [Tefsir-i Taberî, c.7-8, s.45, Mısır basımı.]
584 ......................................................................... El-Mîzân Fî Tefsîr-il Kur'ân – c.7
rivayet ediliyor: "Yanına gelen Müslümanlara ver; eğer Müslümanlardan
gelen olmazsa ve sadece bir müşrik gelirse, ona da ver." [c. 1,
s.377, h: 100]
Ben derim ki: Bu anlamı içeren rivayetler, İmam Bâkır'dan, İmam Cafer
Sadık'tan ve İmam Rıza'dan (selâm üzerlerine olsun) çokça aktarılmıştır.
ed-Dürr'ül-Mensûr adlı tefsirde, İbn-i Münzir, Nehhas, Ebu'ş-Şeyh ve
İbn-i Mürdeveyh'in Ebu Said el-Hudrî'den, onun da Resulullah'tan
(s.a.a), "ve hasat günü hakkını verin." ifadesiyle ilgili olarak şöyle rivayet
ettikleri yazılır: "Yere düşen başakları verin." [c.3, s.49]
Yine aynı eserde, Said b. Mansur, İbn-i Ebî Şeybe, İbn-i Münzir, İbn-i
Ebî Hatem, Nehhas ve Beyhakî'nin -Sünen'inde- İbn-i Abbas-tan, "ve
hasat günü hakkını verin." ayetiyle ilgili olarak şöyle rivayet ettikleri
kaydedilir: "Bu ayetin hükmünü onda bir ve onda birin yarısı ile ilgili
hükmü içeren ayet neshetmiştir, yürürlükten kaldırmıştır." [c.3, s.49]
Ben derim ki: Bu ayet ile zekât hükmünü içeren ayet arasındaki ilişki
nesh nitelikli bir ilişki değildir. Çünkü zekât harici sadakanın
farz olduğunu da söylesek, müstahap olduğunu da söylesek arada
birinin neshedilmesini gerektiren çelişki, çakışma söz konusu değildir.
Yine aynı eserde, Ebu Ubeyd, İbn-i Ebî Şeybe, Abd b. Humeyd ve İbn-i
Münzir'in Dahhak'tan şöyle rivayet ettikleri yazılır: "Zekât vermeyi
öngören ayet, Kur'ân'da sadaka ile ilgili olarak yer alan bütün
hükümleri neshetmiştir." [c.3, s.49]
Ben derim ki: Bundan önceki rivayet hakkında söylediklerimiz, bu rivayet
için de geçerlidir.
Yine aynı eserde Ebu Şeybe, Abd b. Humeyd, İbn-i Münzir ve Ebu'şŞeyh'in
Meymun b. Mehran ve Yezid b. Esamm'dan şöyle ri-vayet
ettikleri yazılır: "Medineliler hurmalarını topladıkları zaman, hurma
salkımlarını getirip mescidin tavanına asarlardı. Dilenciler gelir
asalarını vurarak yere düşen hurmaları alırlardı. İşte bu davranış,
've hasat günü hakkını verin...' ayetinin pratikteki yansımasıdır."
[c.3, s.49]
En'âm Sûresi / 136-150 ........................................................................................ 585
Tefsir'ul-Kummî'de, "Sekiz çift hayvanı (yarattı); Koyundan iki, keçiden
iki..." ayetiyle ilgili olarak şöyle deniyor: "Burada yüce Allah'ın bir
başka ayette helâl kıldığı hayvanlara işaret ediliyor: 'Sizin için hayvanlardan
sekiz çift indirdi.' [Zümer, 6] Sonra bu ayeti şu şekilde açıklamıştır:
'Sekiz çift hayvanı (yarattı); koyundan iki, keçiden iki... deveden
de iki, sığırdan da iki.' Resulullah (s.a.a), 'koyundan iki' ifadesiyle
ilgili olarak buyurdu ki: Bu hayvanların yabanisi ve evcilleri kastedilmiştir.
'keçiden iki' ifadesiyle evcil keçi ile vahşi dağ keçisi kastedilmiştir.
'sığırdan da iki' ifadesiyle, evcil sığırlar ile yabani dağ sığırları
kastedilmiştir. 'deveden de iki' ifadesiyle de, Bahâtî [Araplar,
Horasan develerine 'Bahatî' derlerdi] ve Urab [Horasan develerinin ırkından
olmayan develere de 'Urab' derlerdi] develeri kastedilmiştir.
İşte Allah bunları helâl kılmıştır." [c.1, s.219]
Ben derim ki: el-Kâfi,1 el-İhtisas2 ve Tefsir'ul-Ayyâşî'de3 Davud er-Rıkkî
ve Safvan el-Cemmal kanalıyla bunu destekleyen mahiyette bir hadis
İmam Sadık'tan (a.s) rivayet edilir. Geride, "Sekiz çift hayvanı (yarattı);
koyundan iki..." ifadesinde geçen "çift" kelimesinin, "Sizin için
hayvanlardan sekiz çift indirdi." [Zümer, 6] ayetinde geçen "çift" kelimesiyle
aynı mı, ayrı mı anlamı ifade ettiği hususu kalıyor. Bununla
ilgili açıklamalara İnşaallah ileride yer vereceğiz.
Tefsir'ul-Ayyâşî'de Hariz'den, o da İmam Cafer'den (a.s) şöyle rivayet
eder: İmam'a yırtıcı kuşlar ve vahşi hayvanların etlerinin yenilip yenilmeyeceği
soruldu. Hatta kirpi, yarasa, eşek, katır ve atın yenilip
yenilmeyeceği de soruldu. Buyurdu ki: "Allah'ın kitabında haram kıldıklarından
başka haram yoktur. Resulullah (s.a.a) Hayber Savaşı'nda
eşeklerin etlerinin yenmesini yasaklamıştır. Ama Resulullah,
eşeklerin yük taşımında kullanılmaları dolayısıyla etlerinin yenmesi
suretiyle soylarının tüketilmemesi için etlerini yasaklamıştır, yoksa
eşeğin eti haram değildir." Bunu dedikten sonra İmam, şu ayeti okudu:
"De ki: Bana vahyolunanda, leş veya akıtılmış kan yahut do-
--------------------
1- [c.4, s.462, h: 17]
2- [s.54]
3- [c.1, s.381, h: 116-117]
586 ......................................................................... El-Mîzân Fî Tefsîr-il Kur'ân – c.7
muz eti -ki pisliğin kendisidir- ya da günah işlenerek Allah'tan başkası
adına boğazlanmış bir hayvan dışında, yiyen kimse için haram
edilmiş bir şey bulamıyo-rum." [c.1, s.382, h: 118]
Ben derim ki: Bu hadisin anlamını destekleyen başka rivayetler de
İmam Bâkır'dan ve İmam Sadık'tan (üzerlerine selâm olsun) aktarılmıştır.
Bu rivayetlerin bazısında şöyle deniyor: "Allah'ın, kitabında haram
kıldıklarından başkası haram değildir. Ancak Araplar bazı hayvanların
etlerini yemezlerdi, biz (Ehlibeyt) de bazı etleri yemiyoruz."
Öte yandan birçok hayvanın etinin yenmesini yasaklayan birçok rivayet
vardır. Bunlar arasında dişleriyle parçalayan vahşi hayvanlar ve
pençeleriyle tutup parçalayan yırtıcı kuşlar da yer almaktadır. Ehlisünnet
rivayetlerinde de mesele bu şekilde ele alınmaktadır. Konu
fıkıh bilimini ilgilendirdiği için daha geniş bilgi edinmek maksadıyla
fıkıh kaynaklarına başvurulabilir.
Şayet Kur'ân'da haram kılınan şeylerin dışında haram kılınan şeyler
varsa, bunlar Peygamberimizin (s.a.a) onlardan tiksindiği için haram
kıldığı şeylerdir ve Allah da Peygamber'in bu yetkisini onaylamıştır.
Nitekim ulu Allah bir ayette şöyle buyurmuştur: "Ki onlar yanlarındaki
Tevrat ve İncil'de yazılı buldukları o elçiye, o ümmî peygambere uyarlar.
O elçi, onlara iyiliği emreder, onları kötülükten men eder; onlara
güzel şeyleri helâl, çirkin şeyleri haram kılar..." (A'râf, 157)
Mecma'ul-Beyan adlı eserde, "Yahudilere bütün tırnaklı hayvanları
haram ettik..." ayetiyle ilgili olarak şöyle deniyor: "İsrailoğulları'nın
kralları yoksulların kuşların etini ve iç yağını yemelerini yasaklamışlardı.
Bunun üzerine yüce Allah, onların yoksullara yaptıkları zulmün
cezası olarak bunları onlara haram etti. Bu rivayeti, Ali b. İbrahim de
tefsirinde aktarmıştır." [c.4, s.379]
Şey Tusî el-Emalî adlı eserinde, kendi rivayet zinciriyle, Mes'ade b.
Ziyad'dan şöyle rivayet eder: İmam Cafer b. Muhammed'in (a.s), "O
hâlde üstün delil, ancak Allah'ındır." ayetiyle ilgili olarak sorulan bir
soruya şöyle cevap verdiğini duydum: "Allah kıyamet günü kuluna
şöyle sorar: 'Ey kulum, biliyor muydun?' Eğer kul, 'Evet.' cevabını verirse,
ona şöyle der: 'Bildiklerinle amel etseydin ya?' Şayet kul, 'Bilmiyordum.'
derse, bu sefer ona şöyle der: 'O zaman amel etmek i
En'âm Sûresi / 136-150 ........................................................................ 587
çin öğrenseydin ya?' Böylece Allah, kulu cevap veremez durumda bırakır.
İşte üstün delilin Allah'ın olmasının anlamı budur."
Ben derim ki: Burada, ayetin içeriğinin, örneklerinden biri ile izah edilmesi
söz konusudur.
588 ......................................................................... El-Mîzân Fî Tefsîr-il Kur'ân – c.7
